5 minuten #5 – Hunebedden

Ik ben een Drent, geboren en getogen. Woon je in Drenthe, dan is het een prima provincie. Voor mensen die er niet wonen kan het zoiets zijn als de hal in je huis. Je moet erdoorheen als je naar buiten gaat en verder dient het geen enkel doel. ‘Buiten’ is in het geval van Drenthe de stad Groningen, want daar ga je nog wel eens voor je lol naartoe, zij het minder vaak dan naar buiten.

Afgelopen weekend was ik vanwege de Paasdagen in Drenthe. De mensen waren in rep en roer omdat Yvonne Kroonenberg had gezegd dat ze achterlijk waren en holle ogen hadden en vreemde klanken uitstieten.

Met mijn moeder en broer bezocht ik het hunebedcentrum in Borger. We zagen er een film. In de zaal zat een aantal andere mensen, aan hun accent te horen allemaal Drenten, en inderdaad, ze slaakten kreten bij wijze van communicatie. Dat vond ik vervelend, ik keek verdorie een film. In het Concertgebouw gebeurt zoiets niet, daar houden mensen hun mond.

Misschien, bedacht ik, zit het verschil hem daarin, dat de componisten van de ten gehore gebrachte muziek in het Concertgebouw een stuk welbespraakter waren dan de makers van de trechterbekers in het museum in Drenthe. Een oneerlijke strijd, die laatsten leefden een jaar of 5000 eerder. In die tijd woonden er in Amsterdam alleen maar vissen en muggen en kikkers, terwijl de Drenten toen al trechterbekers maakten. Zo zie je maar. Dingen veranderen.

In de trein naar Drenthe kwam er bij Amersfoort een meisje naast me zitten. Ze was heel dik en ze ademde heel zwaar. Tja meisje, dan had je maar niet zo dik moeten zijn, dacht ik. Later vond ik dat gemeen van mezelf. Ik had ook kunnen denken: je had eerder van huis moeten gaan, dan had je niet zo hard hoeven rennen.

RECENSIE
Zie hier, een waargebeurd verhaal. Ik heb de kwestie Kroonenberg met veel belangstelling gevolgd. Persoonlijk kon ik mij in het geheel niet opwinden over haar uitspraken. Omdat ik er een zekere ironie in meende te herkennen, maar bovenal omdat het onbegonnen werk is om je op te winden over de uitspraken van elke spuit-elf-feministe die decennia na de derde golf op het inmiddels totaal vrouwvriendelijke strand aanspoelt om te kijken of er nog ergens een borsthaar weg te scheren valt.

Wel verbaasde ik me over de enorme ophef die Kroonenbergs woorden veroorzaakten. De afkeer van de arrogante Randstad bleek behoorlijk diep te zitten. Toen PEC Zwolle afgelopen zondag met 5-1 van Ajax won in de finale om de KNVB-beker, rakelden mensen op Twitter de kwestie Kroonenberg weer op. De afstraffing van Ajax was net goed voor die arrogante Amsterdammers. Ik dacht, als dat je belevingswereld is, dan had Kroonenberg misschien toch gelijk. Wat op zichzelf een vrij arrogante gedachte is en zo heeft iedereen gelijk.

Het hunebedcentrum in Borger is erg leuk. Het was alleen jammer dat het regende, want buiten lagen allemaal keien met bordjes erbij, waarop stond waar die keien vandaan kwamen en waarom ze eruit zagen zoals ze eruit zagen. Dat klinkt suf, keien met bordjes erbij, maar ik vond het zeer interessant. Maar niet interessant genoeg om me nat te laten regenen.

Het meisje in de trein hield ergens rond ’t Harde ineens op met zwaar ademen. Ik hoorde haar zelfs helemaal niet meer. Even vermoedde ik dat haar sprint haar fataal was geworden, maar ze was slechts in slaap gevallen. Op haar iPad luisterde ze naar ‘track 01’ van ‘unknown artist’. Ik vond het jammer dat ze haar metadata niet op orde had, anders had ik haar aan de hand van haar muziekkeuze iets meer karakter kunnen geven. Hoewel het niet invullen van metadata natuurlijk ook iets over iemand zegt, zij het minder dan het luisteren naar Mahler.