5 minuten #43 – Een mysterieuze voicemail

Iemand had mijn voicemail ingesproken. Ik schrok er een beetje van, ik wist niet dat het nog bestond, een voicemail . Dat is heus niet waar, ik wist dat wel, ik krijg er zelf ook wel eens eentje aan de lijn, maar dan hang ik snel op en dan kijk ik de andere kant op alsof er niets gebeurd is. Dat er daadwerkelijk mensen zijn die wachten tot de piep en dan iets inspreken, dat wist ik niet.

Het was een spookachtige gebeurtenis. Het begon ermee dat mijn telefoon ging. Ik was ziek en ik herkende het nummer niet, twee redenen om niet op te nemen. Toen de telefoon ophield met overgaan kreeg ik vrijwel direct een bericht dat ik een voicemail had. Dat moest een korte voicemail zijn. Maar het was dus juist een best wel lange voicemail. Dat betekent dat mijn telefoon al melding maakte van de ontvangen voicemail, terwijl de persoon in kwestie nog bezig was met het inspreken ervan. Of ik zat gewoon niet helemaal lekker met mijn gevoel voor tijd, dat kan ook.

Het was een meisje dat me vertelde dat ik haar had verteld dat ik mee wilde werken met het invullen van een vragenlijst. Ik kan me dat niet herinneren, maar ik sluit niets uit. Ik houd van vragenlijsten. Ik heb het zelfs een tijdje als bijbaan gedaan. In Groningen moest ik toeristen vragen wat ze kwamen doen en hoeveel ze uitgaven en wat ze van de bewegwijzering vonden. Er was ook een vraag over het inkomen. Bijna iedereen zei boven modaal te verdienen. Vooral als ik voor de HEMA stond.

TOELICHTING
Zo, dat is wel een heel saai stukje, al zeg ik het zelf. Zelfs de titel is stom. ‘Mysterieus’. Tjonge zeg, ik pis bijna in mijn broek van de spanning.

Ook lelijk: ‘Ik houd van vragenlijsten. Ik heb het zelfs een tijdje als bijbaan gedaan.’

‘Wat is jouw bijbaan?’
‘Vragenlijsten.’
‘O, okay. Dan ga ik nu weer even met iemand anders praten.’

De zin ‘Het begon ermee dat mijn telefoon ging’ vind ik wel mooi. Ook de laatste zin bevalt me, die is grappig en nog waar ook. Dat van het inkomen was de laatste vraag. Ze moesten kiezen tussen beneden modaal, modaal en boven modaal. Hoe armer ik ze inschatte, hoe meer ze zeiden te verdienen.

Tegen een man zei ik: dat komt goed uit, want eigenlijk ben ik van de belastingdienst. Hij schrok zich rot en daar schrok ik weer van. Die grap heb ik voor de zekerheid nooit meer gemaakt. Voor de zekerheid en omdat ik het stom vind om dezelfde grap twee keer te maken. Tenzij de herhaling onderdeel wordt van de grap, een running gag zogezegd, maar daarin zag ik in dit geval geen heil.

Bennie Jolink was ook een keer in Groningen. Hij hield niet van vragenlijsten, hij liep stug door. Die mensen moest ik turven. Zo werd Bennie Jolink een streepje in de statistieken. Het regende een beetje die dag.