5 minuten #44 – de lekke band die toch niet lek bleek en toen weer wel

Mijn band was leeg. Het verbaasde me. De fietsenmaker had gezegd dat de band niet lek kon gaan. Hij had het aangetoond door een punaise in een stukje voorbeeldband te drukken. De punt kwam er niet door, de band was te dik.
‘Quod erat demonstrandum’, zei ik.
‘Wat je zegt, en nu betalen,’ repliceerde de fietstechnicus, want hij was van de harde knaak.

En toch was mijn band leeg. Ik pompte hem op en hoorde niets sissen, dus besloot ik naar kantoor te fietsen. Negen uur later was de band nog steeds hard. De volgende dag was hij weer leeg. Vermoedelijk was er sprake van een heel klein gaatje. Dat zei mijn vrouw vannacht ook.

Ik probeerde het gaatje te vinden, wat niet lukte. Dat zei mijn vrouw vannacht niet. Ik heb geen eens een vrouw. Ik pompte de band weer op en besefte dat dit ritueel zich elke ochtend zou herhalen, totdat ik professionele hulp zou zoeken. Uit ervaring wist ik dat dat nog maanden kon duren, want zo ben ik. Ontdaan fietste ik naar mijn werk.

De volgende ochtend was mijn band niet leeg. Het was een mirakel. Er kon natuurlijk ingebroken zijn door een filantropische fietsenmaker, dat was het enige wat ik kon verzinnen, maar er waren geen sporen van braak. Zoals ik al zei, het was een mirakel.

Een dag later, vandaag om precies te zijn, was de band toch weer flink zachter. Ik baalde ervan, maar het stelde me ook gerust. In die wirwar van emoties fietste ik naar kantoor. Het is een wonder dat ik heelhuids aankwam.

TOELICHTING
Zo, die heb ik er toch maar weer mooi uitgepoept. Wat een heerlijk verhaal. Alles zit erin: spanning, avontuur, dialoog, twijfel, mysterie, drama, liefde, een d.z.m.v.v.o.-grap en een semi-gelukkig einde.

Dat brengt mij op het volgende. Deze stukjes hè, ik vind het nog altijd leuk om ze te schrijven. Soms denk ik dat ik het elke dag moet doen. Op andere momenten denk ik dat eens per week wel genoeg is. Er zijn ook momenten dat ik denk dat ik er net zo goed mee kan stoppen. Wat jullie? (dit is een enquête).

Over enquêtes gesproken, dat meisje van de mysterieuze voicemail van vorige week heeft niet teruggebeld, terwijl ze dat wel had beloofd. Wie kun je nog vertrouwen these days? Misschien wel niemand. Toch raad ik iedereen aan om de medemens met vertrouwen tegemoet te treden. Je zult nu en dan in dat vertrouwen beschaamd worden, maar dat is nog altijd beter dan je altijd maar wantrouwend op te stellen. Dan heb je geen leven meer. Of in ieder geval geen leuk leven.