5 minuten #91 – nieuwe schoenen
Geregeld vraag ik me af wat er met de Nederlandse economie zou gebeuren als iedereen zich net zo moeizaam laat verleiden tot het kopen van spullen als ik. Ik koop bijna nooit iets. Wel eten natuurlijk, en af en toe een boek of een cadeau voor iemand die jarig is en mij zo nodig uit heeft moeten nodigen, maar daar houdt het al snel op.
Ik denk dat de hele boel zou instorten. Alles failliet. Niemand heeft nog geld of werk, behalve dan een paar eikels die de situatie in hun voordeel weten om te buigen. Eerst komt de honger, dan de oorlog. We vluchten naar een ver land waar we niet in mogen omdat wij ook niet thuis gaven toen er een beroep op onze gastvrijheid werd gedaan.
Gelukkig kopen de andere mensen in dit land wel spulletjes. Daar kwam ik achter toen ik schoenen ging kopen. Dat was nodig, mijn oude schoenen waren lek. Als het geregend had kwam het water door de zolen. Dat had al tot voetschimmel geleid. Een klein beetje maar, tussen mijn kleine teen en mijn op een na kleinste teen, de ringteen zogezegd, van mijn linkervoet. Met een weekje zalf, dat ik nog over had van een andere infectie (waarover u in mijn boek kunt lezen), was het zo gepiept; toch besloot ik nieuwe schoenen te kopen.
Tussen besluit en daad zat en maand of twee. Toen was het zover. Het was druk in de stad. Het irriteerde me en het stelde me gerust; met de economie zit het voorlopig wel goed. Ik kocht twee schoenen en fietste fluitend naar huis.
—
Een week later bemerkte ik dat mijn schoenen te groot waren. Ik legde ze naast mijn oude schoenen; ik was er nog niet aan toe gekomen die weg te gooien. Het scheelde zeker twee centimeter. Ik belde de winkel. Het meisje van de winkel zei dat ik ze niet mocht ruilen, omdat ik er al op gelopen had. Ik zei dat ik niet veel ervaring had met het kopen van schoenen. Ze moest het even overleggen met haar collega. Het overleg viel positief uit. Ik mocht mijn schoenen ruilen, maar ik moest wel begrijpen dat het een eenmalige uitzondering was. Ik zei dat ik het begreep en dacht: als ik over drie jaar weer schoenen ga kopen, zijn ze het allang weer vergeten. In de stad was het nog steeds, of alweer, ontzettend druk.
Sinds ik nieuwe schoenen heb, schiet het liedje Nieuwe Schoenen van Irene Moors & De Smurfen regelmatig door mijn hoofd. Het is een cover van I Like To Move It van Reel 2 Real. In de originele versie zit een zin die ik niet versta. Het klinkt als vissie kallie vete. Irene Moors & De Smurfen hebben daar ‘kijk eens naar die veters’ van gemaakt. Het is mijn favoriete zin uit het lied.
In mijn nieuwe schoenen zaten donkerblauwe veters. Je kreeg er gratis oranje veters bij. Ik heb de blauwe veters verwijderd en de oranje ervoor in de plaats gedaan. Dat is leuker voor het straatbeeld en je bent beter zichtbaar in het verkeer.