De multiculturele samenleving is mislukt

De zon scheen precies hard genoeg om met een boek op het veldje bij de Amstel te liggen, waar ik graag lig als de zon precies hard genoeg schijnt. Ik was begonnen in een bundel van James Baldwin. Dankzij de documentaire I am not your negro is die weer helemaal in de mode. Ik mag daar graag aan meedoen.

Baldwins essays zijn in gelijke mate hoopgevend (er is een boel veranderd) als afschuwelijk (er is geen klap veranderd). Bij wijze van adempauze zocht ik op mijn telefoon naar de uitslag van de proloog in de ronde van Slowakije, een wielerwedstrijd zo obscuur dat zelfs de meeste deelnemers van het bestaan geen weet hebben. Al snel verdwaalde ik op Twitter. Zo werkt dat. Een journalist die een award had ontvangen werd door haar collega’s bedolven onder complimenten. Iemand heeft eens uitgerekend dat er op elke Nederlandse journalist jaarlijks 3,8 prijzen worden uitgereikt. Ik heb nog nooit iets gewonnen.

Mijn oog viel op een tweet waar ik van schrok. Een twitteraar die om begrijpelijke redenen anoniem wilde blijven, schreef dat de multiculturele samenleving was mislukt. En niet een beetje. Totaal.
Ik keek om mij heen. Het nieuws was duidelijk nog niet tot de zonaanbidders aan de Amstel doorgedrongen. Onder een boom waren twee donkere mannen bezig een barbecue aan de praat te krijgen.
‘Hebben jullie het al gehoord?’ vroeg ik
‘Wat?’ vroeg de grootste.
‘Van de multiculturele samenleving?’
‘…’
‘Die is totaal mislukt.’
‘Gast, je bent zelf totaal mislukt.’
‘Ja, gast,’ zei de iets minder grote. ‘Je hebt nog nooit iets gewonnen.’
Ik mompelde dat ik hoopte dat ze in hun kip zouden stikken. Daar hadden ze niet van terug.
Toen ik wegfietste, riepen ze me na. ‘Echt niet woke, man.’
Ja, van een afstandje durven ze wel. Ik fietste een stukje verder en fluisterde iets over hun moeders. Ze deden alsof ze het niet hadden gehoord.

Er is een nieuwsbrief. Meld je aan en krijg zulks wekelijks in je mailboxje