Doosje sushi
Ik had de vertrektijd van de trein verkeerd onthouden. De zeeën van tijd bleken een minuut en het was mijn geluk dat ik niet van langzaam fietsen houd, zeker niet als de wind van voren komt. Ik weet dat het geen zin heeft om kwaad te worden op de wind. Het overkomt me. De woede maakt krachten los.
In de trein zweet ik me kapot. De jongen tegenover me gaat ergens anders zitten. Hij laat een doosje sushi achter. Boven het logo van Albert Heijn staat HOSO MAKI. Japans voor ‘huismerk’, denk ik.
(Ik denk dat niet echt. Het is een grap en niet eens een goede. Ik kan er niet om lachen.)
In Amsterdam wordt een boek gepresenteerd. In Westerbork hadden ze de Expeditie Midden-Drenthe. Als ik het goed begreep is het een kruising tussen een dropping en een puzzeltocht, in het donker op de hei. Het eindigde met snert, bier en dj Nico van promotie-plaza.nl, de zittende dj die zijn avonden met twee biertjes begint en daarna overschakelt op Spa blauw. De ober was de vader van een oud-klasgenoot. Ik geloof niet of hij mij herkende. Ik herkende hem ook niet, het werd me ingefluisterd. Ik vroeg niet hoe het met zijn dochter ging, dronk mijn bier en luisterde naar Abba en de verhalen van de Expeditie.
Boekpresentaties hebben veel weg van dorpsfeesten. Ook daar altijd dezelfde gezichten, dezelfde rituelen, dezelfde gezelligheid. Toen de vader van Bas 76 jaar oud was, reed hij het water in. Bas had foto’s gemaakt, achteraf, die stonden in het boek, en ook Jente had het verhaal verbeeld maar dan met woorden.
Er is een medisch wonder voor nodig wil mijn vader zelfstandig het water in rijden. In de buurt van waar hij woont is trouwens geen water. Vaak denkt hij dat ik mijn broer ben. Ik verbeter hem meestal niet. Toen ik vertrok zei hij dat hij van mij hield. Misschien bedoelde hij mijn broer. Het is allebei waar, natuurlijk. Dat weet ik heus wel. Als ik die trein gemist had, was ik gewoon een uur op een bankje gaan zitten.