Drie kilo

In de badkamer in het huis van mijn ouders staat een weegschaal, waar ik op ga staan als ik ben blijven slapen. Dat gebeurt ongeveer zes keer per jaar. De laatste keer woog ik 77,9 kilogram. De keer ervoor ook en de keer daarvoor ook. Dat leek mij dermate onwaarschijnlijk dat ik ervan uitging dat de weegschaal kapot was. Met een recent aangebroken flacon Schwarzkopf anti-roosshampoo met zinkpyrithione ging ik opnieuw op de weegschaal staan. Inclusief shampoo woog ik 78,1 kilo. Met die weegschaal was niets mis.

Vanochtend woog ik 74,9 kilo. In Brazilië was ik drie kilo lichter geworden. Dat is geen vanzelfsprekendheid. Brazilianen zijn fan van vet en suiker. De verhouding mensenvlees-textiel klopte aardig met wat ik had verwacht, maar van die strakke grote bipsen waar ze internationaal bekend om staan, was geen sprake. In het openbaar vervoer staat naast het krom-mannetje-met-wandelstok-icoon en het vrouw-met-dikke-buik-icoon een plaatje van een bolle man. Te dik worden kan iedereen overkomen. Het verdient mededogen en een zitplaats. Maar als je de slablaadjes tussen de hamlapjes uit vist en de zin ‘Sem açúcar, por favor’ uit je hoofd leert, is het er prima afvallen.

Mijn gewichtsverlies voelt daadwerkelijk als een verlies. Drie kilo staat ongeveer gelijk aan een voet. Waarschijnlijk zijn het stukjes, moleculen, niet met het oog waarneembaar. Mogelijk zijn ze samen, gezellig, zo stel ik het mij graag voor, maar ik vrees ervoor dat al mijn celletjes alleen zijn, in die hitte, in een land waarvan ze de taal niet spreken, vol gevaarlijke bacteriën en schimmels en roofvogels. Hoe moet dat nou?

Er is een nieuwsbrief! Dan krijg je deze stukjes in je mailbox! Leuk!