Liegen tegen Amnesty International / Een rugzak van Eurosonic

Bij het IJ-veer werd ik van achteren aangesproken door een gespeeld-joviale verkoopmedewerker van Amnesty International.
‘Hé man, lekker naar Eurosonic geweest een paar jaar geleden?’
Hij wist dat vanwege mijn rugzak. Ik zei dat ik al lid was van Amnesty. Met lid bedoelde ik donateur. Het werkte fantastisch. De jongen stak zijn duim op, mompelde een dankwoord en ging op zoek naar een volgend slachtoffer.

Ik bedacht dat ik dat vaker moet doen, zeggen dat ik lid ben, ook tegen goede doelen waar ik nog nooit van gehoord heb. Ik wist direct dat ik het niet zou doen. Omdat ik geleerd heb dat je niet mag liegen, dacht ik, maar dat klopt niet. Ik zeg altijd dat ik het geld niet kan missen. Dat is ook een leugen. Een paar euro per maand kan er heus wel vanaf. Dat die leugen niet fout voelt en de ‘ik ben al lid’-leugen wel, komt doordat je je bij die laatste beter voordoet dan je bent en bij die eerste slechter.

—

Met mijn Eurosonic-rugzak heb ik een haat-liefdeverhouding. Liefde omdat hij handig is als je spulletjes mee wil nemen. Haat omdat het lijkt alsof ik het cool vind dat ik in 2014 op Eurosonic was. Dat vind ik niet cool. Ik ga elk jaar naar Eurosonic. Dat hoort bij mijn werk. Het is niets om stoer over te doen. Stoer doen is sowieso nogal treurig.

Om te voorkomen dat mensen ten onrechte denken dat ik het stoer vind dat ik in 2014 naar Eurosonic ben geweest, zou ik een neutrale rugzak kunnen kopen. Dat doe ik niet. Omdat ik niet van winkelen houd, omdat het zonde is van mijn geld en omdat het zonde is van het milieu. Dan loop ik liever voor lul.

Het is niet zo dat alles mij koud laat. Er is een grens. Een rugzak van Tommy Hilfiger of Dolce & Gabbana ligt onder die grens. Ik wil niet dat men denkt dat ik weet ik hoeveel geld betaald heb voor een rugzak en dus vatbaar ben voor domme commercie.

Een Pinkpop-rugzak zou ik niet dragen. Een Lowlands-rugzak ook niet. Motel Mozaïque dan weer wel. Best Kept Secret is een twijfelgeval. Het luistert allemaal nauwer dan ik zou willen.

Een tijdje geleden was het hip om met een T-shirt van Hanson of de Spice Girls rond te lopen. Zo van: zie mij eens gaaf zijn met een kutband op mijn borst. Iedereen snapte dat die T-shirts ironisch bedoeld waren. Als je echt dapper bent, draag dan een T-shirt van een band die je stom vindt, maar waarvan een reële kans bestaat dat mensen geloven dat je fan bent. The Killers of Common Linnets of zo. Maar het beste is het een T-shirt te dragen van een muzikant waar je daadwerkelijk fan van bent.

Je kunt de stukjes ook in je mailbox ontvangen (zolang de voorraad strekt)