5 minuten #8 – Kinderen uit Het Gooi

In de trein zat een gezin met drie kinderen uit Het Gooi. Het verbaasde me niet, de trein was inderdaad op weg naar Het Gooi, maar dat maakte het er niet draaglijker op. De kinderen waren nogal luidruchtig en ze spraken de r uit als huhwrw. Ik had zin om ze te slaan, maar dat doe je niet. Niet in een volle trein. Bovendien, bedacht ik, die kinderen worden later vast arts en dan zou het handig zijn als ze me willen genezen. Ik heb mijn principes, maar mijn overlevingsinstinct is sterker.

In de trein was vrijwel iedereen chagrijnig. Ik nam aan dat het door die kinderen kwam, maar in de trein erna was iedereen nog steeds chagrijnig terwijl die kinderen er niet meer waren. Die lagen lekker onder hun satijnen dekbedje in hun veel te grote villa, uit te rusten van hun veel te dure vakantie in een veel te ver land. (Ik ben niet jaloers. Het Gooi? Ik zou er niet dood gevonden willen worden. Laat staan levend.)

Het was vroeg, een uur of acht ’s ochtends. Ik keek naar mijn medepassagiers en ik dacht: waarom staan jullie niet wat later op? Zelf vertrek ik meestal rond half tien naar mijn werk en dan zie ik bijna geen chagrijnige mensen. Ik ga weliswaar op de fiets en Amsterdam is niet Het Gooi dus dit onderzoek is verre van waterdicht. Toch ben ik ervan overtuigd dat het voor veel mensen goed zou zijn als ze wat langer in bed bleven liggen.

Vandaag schreef ik een stukje over Thé Lau. In het stukje kwam een kopje thee voor, wat uitnodigde tot een domme grap. Ik maakte hem niet. Thé Lau heeft kanker en hij gaat binnenkort dood. Daar kan geen arts uit Het Gooi iets aan doen. Ik had het stukje heel snel geschreven. Misschien halen mensen hun schouders op als ze het lezen, maar het liet mij niet koud.

TOELICHTING
Dat iemand doodgaat wil natuurlijk niet zeggen dat je geen grappen meer moet maken. Je moet júist grappen maken, het is allemaal al erg genoeg. Dat ik de grap niet maakte had niets te maken met de ziekte, maar met de slechtheid van de grap.

Ergens niet dood gevonden willen worden. Het is een merkwaardige uitdrukking. Als je dood bent, wat maakt het dan nog uit waar je gevonden wordt? Voor de nabestaanden is je eigen woning een aangenamere vindplaats dan een bordeel of een riool, dat snap ik ook wel. Maar Het Gooi of Amsterdam? Het is mij om het even en mijn nabestaanden waarschijnlijk ook.

Om misverstanden te voorkomen: ik heb niets tegen mensen uit Het Gooi. De ouders van die kinderen leken me uiterst fatsoenlijke ballen. Dat die kinderen luidruchtig waren en ik net wakker, dát was het probleem. Of ze nou uit Het Gooi komen of uit Drenthe of uit Japan, dat doet er allemaal niet toe. Zolang ze me maar genezen als ik ziek ben.

Wat? Nou, 5 minuten is een rubriek met stukjes die in 5 minuten geschreven zijn. Lezen duurt nog korter, dus doet dat vooral.