5 minuten #69 – Rot op met je IKEA-gids

De IKEA-gids lag op de mat. Geen idee waarom, ik heb daar niet om gevraagd. Mijn adres staat erop, mijn naam niet, er staat ‘aan de bewoners van’. Mooi is dat, je plakt een nee-nee-sticker op je brievenbus omdat je geen reclame wil en dan krijg je het toch.

Ik heb eens gehoord dat de IKEA-gids het meest gelezen boek ter wereld is, zelfs meer dan de Bijbel. Uit nieuwsgierigheid sla ik het open.

‘Wat een compromis,’ staat er. ‘Hij wil iets stevigs, maar jij wilt erin kunnen wegzakken. Zo hebben jullie allebei je zin en leven jullie nog lang en gelukkig.’

Het duurt even voordat ik het begrijp. Het blijkt om zitbanken te gaan. De oplossing die IKEA biedt voor het verschil in voorkeur: koop twee banken. Allebei je eigen bank. Gezellig. Dan leef je misschien nog lang en gelukkig, maar niet samen.

Ook opmerkelijk dat de je-persoon met een man samenwoont. Aan mensen die met een vrouw samenwonen is de gids blijkbaar niet gericht. Ik woon met helemaal niemand samen sinds mijn goudvissen zijn gestorven. Dat boekje hoort hier niet.

Ik lees dat ik geadresseerde post via de website postfilter.nl op kan zeggen. Dat zou andersom moeten zijn. Ik ga toch ook niet elke ochtend naar IKEA om een drol op de kassa te leggen totdat ze zeggen dat ze dat niet meer willen. Ik leg pas een drol op de kassa als ze erom vragen. Mits het goed betaalt.

Er staat ook in de gids dat IKEA de meest duurzame winkel van Nederland is. Dat lijkt me sterk als je random zulke dikke folders rondstuurt. Een bedrijf wiens doel het is om mensen zoveel mogelijk spulletjes te laten kopen is trouwens per definitie niet duurzaam. Als je echt duurzaam bent, dan haal je je klanten over om vooral nog tien jaar op die oude bank te blijven zitten, ook al kun je er niet lekker in wegzakken.

TOELICHTING
Die alinea over die banken klopt misschien niet helemaal. Het is heel goed mogelijk dat een huwelijk er gelukkiger op wordt als je niet de hele tijd samen op dezelfde bank hoeft te zitten.

Dat het hier om een huwelijk, of op zijn minst om een relatie gaat, is mijn eigen interpretatie. Misschien gaat het wel om de postbode, die altijd even binnen mag komen als hij zijn jaarlijkse IKEA-gids-rondje loopt. Ik ken niemand met een bank speciaal voor de postbode, maar dat wil niet zeggen dat zoiets niet bestaat.

Het is nog niet eens zo’n gek idee. Postbodes hebben het niet makkelijk. Lage lonen, slechte arbeidsvoorwaarden, zo nu en dan een bui. Het is dat ik geen harde bank heb, anders zou ik ze vaker binnenlaten voor een lekker kopje koffie. Of thee, kan ook. Wat warme dranken betreft ben ik van vele markten thuis.

Van de supermarkt bijvoorbeeld. Achter me in de rij stonden een jongen en een meisje, vermoedelijk leerlingen van het ROC dat in hetzelfde gebouw zit. Het meisje vond het vreemd dat de jongen geen naam voor zijn piemel had. De conversatie kwam me bekend voor, ik heb hem regelmatig gevoerd. Dat mannen hun piemel een naam geven is een niet uit te roeien misverstand bij vrouwen. Het is een groot mysterie waar dat vandaan komt. Niet uit de IKEA-gids, weet ik nu. Het zal misschien de Bijbel zijn.

Er is ook een nieuwsbrief. Moet je wel eerst zelf even om vragen. Ik ben de IKEA niet.