5 minuten #70 – Anne Frank & Grumpy Cat

Veel Amsterdammers klagen over de drukte in de stad. Ik vind het wel meevallen. In Drenthe, waar ik opgroeide, is het heus rustiger, maar ‘druk’ is direct zo’n beladen term. Ik fiets elke ochtend over de Prinsengracht naar mijn werk. Ik moet dan regelmatig inhouden vanwege auto’s, bestelbusjes, overstekende duiven en toeristen. In een dorp hoeft dat niet, maar daar zijn meestal ook geen grachten en er is ook minder werk.

Het drukste punt op mijn route is bij het Anne Frank Huis. Het is er zelfs zo druk dat ik de term ‘druk’ durf te gebruiken. Ik fiets er altijd een stukje langzamer en slalom behendig als Alberto Tomba tussen de toeristen door, die het niet gewoon zijn dat overal fietsers rijden en daarom zomaar midden op straat lopen en oversteken zonder uit te kijken.

Regelmatig fietst er iemand voor of achter mij die zich druk bellend een weg door de menigte baant. Dat zou niet moeten. Het Anne Frank Huis is niet bepaald een vrolijke plek. Je staat er stil bij vreselijke dingen die gebeurd zijn. Daar moet je een beetje respect voor hebben. Als je bellend door een menigte wil fietsen, dan rijd je maar langs Madame Tussauds. Dat is natuurlijk ook een treurige plek, maar op een andere manier.

Zojuist zag ik op televisie dat een kat een wassen beeld krijgt. Dat is op zich al erg genoeg, dat ze het op televisie vertellen is nog veel erger. Het was bij Eva Jinek. De kat heette Grumpy Cat en was een internetfenomeen. Eva Jinek was fan, zei ze. Vroeger had Eva Jinek een relatie met Bram Moszkowicz en daarna met Freek Vonk.

TOELICHTING
Als je al vijftig jaar aan de grachten woont, snap ik best dat je het vervelend vindt dat het drukker is geworden. Maar de dingen veranderen nu eenmaal, dat is altijd zo geweest en dat zal wel nooit veranderen. Wie al vijftig jaar op de grachten woont heeft zijn huis waarschijnlijk voor een paar tientjes gekocht en nu is het een miljoen waard. Dan heb je niks te klagen, dan kun je gaan wonen waar je wil.

Feit: de Wikipedia-pagina van Grumpy Cat is langer dan die van David Foster Wallace.

Ik heb eens gehoord dat als je naar Madame Tussauds gaat en daarna opbelt dat je er geen reet aan vond, dat je dan je geld terugkrijgt. Ik heb getwijfeld om het te proberen, maar ik ben daar te beschaafd voor. Als ik iets koop wat me niet bevalt, dan geef ik vooral mezelf de schuld. Ik vraag alleen soms mijn geld terug bij Blendle. Dat komt omdat het zo makkelijk kan. Je hoeft maar op een knop te drukken en hop, daar is je geld. Gelegenheid schept de dief.

Hoewel. Laatst was ik vergeten om mijn fiets binnen te zetten en een paar uur later stond hij nog gewoon voor mijn huis. Het kan natuurlijk komen doordat de meeste mensen die hier passeren achter een rollator lopen en niet meer kunnen fietsen, maar volgens mij zijn het gewoon heel nette mensen. Van geen van hen is een wassen beeld gemaakt en de meesten staan niet op Wikipedia.

Er is nog steeds een nieuwsbrief. Schrijf je toch eens in, dat is gezellig.