5 minuten #71 – de foto
Als ik van mijn huis naar de stad fiets, moet ik de John F. Kennedylaan oversteken. Het is een vrij drukke weg die vroeger Rivierenlaan heette. Na de moord op Kennedy werd de straat hernoemd. Met de kennis van nu lijkt dat onterecht. Kennedy wordt allang niet meer gezien als de Jezus-figuur voor wie we hem ooit hielden. Maar ja, andere tijden. Daarom moet het zo blijven. Dat die belangrijke weg naar Kennedy vernoemd werd, zegt veel over onze geschiedenis.
In Rotterdam voert iemand actie om de straatnamen in de Arikaanderbuurt te veranderen. Ergens heeft hij een punt. Kruger en De La Rey waren enorme racisten. Toch denk ik dat het moet blijven zoals het is, omdat die keuze heel veel zegt over hoe Nederland tegen de Boerenoorlog aankeek. Bovendien, zou je iedereen die naar de huidige maatstaven racistisch is zijn straat ontnemen, dan is het einde zoek. Tot diep in de jaren zestig was iedereen racistisch en nu eigenlijk nog steeds.
Die John F. Kennedylaan dus. Voorheen kon ik die vrijelijk oversteken. Om de een of andere reden vond de gemeente dat geen goed idee. Ze plaatsten een hek waar eerst een vluchtheuvel was, met het idee dat ik een stuk om ga rijden. Dat is niet alleen verder fietsen, je moet dan ook twee stoplichten passeren en dat duurt allemaal veel te lang. Daarom steek ik de straat illegaal over, langs het hek. Je moet dan schuin oversteken en een paar keer een stoep op en af. Dat maakt de situatie gevaarlijker dan voorheen, maar ik doe het toch. De slijtpaadjes aan beide kanten van de weg laten zien dat ik niet de enige ben.
TOELICHTING
Het lijkt me duidelijk waar de metafoor met het hek toe dient. Je kunt zoveel blokkades opwerpen als je wil, maar als iemand een doel heeft, dan gaat hij toch. Of hij sterft terwijl hij het probeert, om met de vertaler van 50 Cent te spreken.
Er was weer een iconische foto voor nodig om het debat aan te zwengelen. De fotografe zei het mooi: het enige dat ik voor hem kon doen was de schreeuw van zijn levenloze lichaam laten horen.
Het lijkt erop dat het zin heeft gehad. Dat er iets aan het veranderen is. Allerlei initiatieven schieten uit de grond. In praatprogramma’s mochten BN’ers vertellen wat ze zelf deden. Een actrice van wie ik de naam niet ken ging kleding doneren, Hanna Verboom verbouwde haar zolder om een gezin te kunnen opvangen, Typhoon maakte muziek.
Hoewel de schokgolf heviger is, doet het me denken aan die vorige iconische foto, van dat meisje in die felle kleertjes. Toen hadden we het ook een paar dagen nergens anders over. Daarna ebde de belangstelling weer weg. Laten we hopen dat het dit keer anders loopt.
Ik hoor mensen zeggen dat ze het heel erg vinden, maar dat zij de oplossing ook niet hebben. Ik denk dat ik die wel heb. We moeten ze toelaten. Allemaal. Niet dat ik enig vertrouwen in economen stel, maar er zijn er genoeg te vinden die denken dat we de vluchtelingen goed kunnen gebruiken, dat we er zelf beter van worden. Misschien is dat waar, misschien niet. Misschien lijdt onze economie eronder. Daalt de koopkracht. Dat is dan maar zo.
Je hebt ze ook die menen dat Nederland vol is. Dat mag je natuurlijk vinden, maar als je dan zelf een paar baby’s op de wereld zet vind ik dat toch een beetje vreemd.