5 minuten #74 – Rijles

Als Koos geen shag rookte sabbelde hij op een pepermuntje. Die pepermuntjes bood hij mij ook aan, de shag niet. Koos was kaal en rijinstructeur. Dat laatste hield in dat hij vertelde of ik links- of rechtsaf moest slaan en als ik ergens tegenaan dreigde te botsen greep hij in. Na een les of vijfendertig had ik niks geleerd. Ik zakte voor mijn examen en verhuisde naar Amsterdam.

In Amsterdam kreeg ik eerst les van Jeroen en toen van de rijschooleigenaar die de naam had van een wasmiddel had, Ariel geloof ik. Die lessen waren intensief, Ariel en Jeroen vertelden voortdurend wat ik goed en fout deed en hoe het beter moest. Na tien lessen mocht ik opnieuw examen doen. Ik slaagde met vlag en wimpel.

Het nichtje van een vriend kreeg de eerste rijles van haar vader. Ze reed een winkelpui binnen. Vader en dochter bleven ongedeerd. De schade bedroeg een halve ton.

Op mijn verschrikkelijke bijbaantje bij een rechtsbijstandsverzekeringsmaatschappij leerde ik een meisje kennen dat haar eerste les van haar neef kreeg. Zij reed een voetganger omver. Na een coma van weken duurde het meer dan een jaar tot hij enigszins hersteld was. Het meisje kreeg een boete waar ze voorlopig niet vanaf is. Ook geestelijk liet het ongeluk haar niet los, ze sprak er veel over.

Een vriend die piloot is moest tijdens zijn lessen een vliegtuig aan de grond krijgen waarvan de linkervleugel miste, terwijl hij met de neus naar beneden met 800 kilometer per uur op New York af raasde. Daar hadden ze een simulator voor. Het is vreemd dat een simulator in de autorijlesbranche niet de norm is. Een simulator is veiliger, beter voor het milieu en vermoedelijk goedkoper, waardoor je minder snel geneigd bent om een clandestiene les bij je vader of neef te nemen.

TOELICHTING
Koos was een aardige man. In het weekend ging hij vaak toeren met zijn motorvrienden. Als ze een ruiter zagen zetten ze hun motoren aan de kant en wachtten ze tot het paard voorbij was. Dat had met respect te maken, vond Koos. Hij was een rijinstructeur van niks. Dat begreep ik pas toen ik Jeroen ontmoette. Ik heb erover nagedacht om een klacht in te dienen tegen Koos, maar het leek me te veel gedoe en zo’n man moet ook leven.

Tegenwoordig probeer ik in dergelijke gevallen opbouwende kritiek te geven. Meestal zijn mensen daar dankbaar voor. Voor Koos is dat nu te laat, die is allang met pensioen. Gezien de hoeveelheid shag die erdoorheen ging zou het me niet verbazen als hij niet meer onder ons is.

De man die ik hierboven Ariel noem heette geen Ariel, hij heette Sunil. Ineens schiet het me te binnen. Ik heb geen wasmachine meer, dat past niet in mijn huis, wasmiddelen zitten dus niet meer actief in mijn systeem maar ze zijn ook weer niet helemaal weggezakt. Ik kan er nog een paar noemen. Omo, Witte Reus, Dreft, zie je wel? Als voornaam zijn ze niet allemaal even geschikt.

Er is een nieuwsbrief zodat je niks hoeft te missen. Gratis.