5 minuten #85 – een plot

Ik had iemand de laatste roman van Maartje Wortel cadeau gedaan. IJstijd. Hij las het en schreef er een stukje over op Facebook. Het stukje was min of meer in Maartje Wortel-stijl geschreven, met van alles tussen haakjes. Het was best positief. Toch gaf hij het boek slechts twee van de vijf sterren.

Het grootste probleem, als ik het goed begreep, wat het plot. Dat vond hij te mager. Het is inderdaad een mager plot. Een jongen woont in een hotel, bestelt dure kazen, ontvoert een kat, wordt gevraagd een boek te schrijven, doet dat niet, ondergaat zijn eerste homo-erotische ervaring en probeert ondertussen over zijn liefdesverdriet heen te komen. Of misschien probeert hij dat helemaal niet, berust hij in de situatie. Ik weet het niet meer precies. Daar gaat het ook niet om. IJstijd is een heel gaaf boek vol prachtige zinnen die je aan het lachen maken en aan het denken zetten en dat in een stijl die heel herkenbaar is, heel eigen, het kan door niemand anders geschreven zijn, alleen door Maartje Wortel.

Ik heb het nut van een plot nooit goed begrepen. Of nee, dat zeg ik verkeerd, ik heb dat wel begrepen. Vroeger las ik boeken vanwege het plot. Ik had nog geen gevoel voor taal en vond Leon de Winter net zo’n goede schrijver als Gerard Reve.

Ik heb Leon de Winter nog nooit op een mooie zin kunnen betrappen. Behalve misschien in zijn debuut, De (ver)wording van de jongere Dürer. Dat is in mijn herinnering heel aardig geschreven. Wat ik verder van De Winter las draait om spanningsopbouw en plotwendingen en iets met joods zijn. Dat laatste is een interessant thema, maar het lukt De Winter zelden er iets zinnigs over te zeggen. Blijft over: het plot. Maar wat kan mij het nou schelen hoe het afloopt? Of alles goedkomt of juist niet? Twee sterren.

TOELICHTING
Dat is denk ik de reden dat ik niet naar series kijk. Die draaien ook om het plot. Elke laatste scène is gemaakt om je te verleiden de volgende aflevering te kijken. Er gebeuren voortdurend onverklaarbare dingen die even later verklaard worden. In wezen kijk je naar een puzzel die je niet hoeft op te lossen, dat doet de maker zelf al.

Doe mij maar Opzoek naar Yolanda van Wim T. Schippers. Dat is grappig en absurd en grensverleggend. Zo worden ze niet meer gemaakt. Of wel, dan heb ik het gemist.

Dit stukje schreef ik vorige week al. Ik was ziek en had geen puf om het te plaatsen. Mijn ziekte verliep heel snel. Binnen 48 ging ik van keelpijn naar koorts naar verkoudheid naar genezing. Eerst dacht dat het betekende dat ik heel gezond ben, dat ik die ziekte zo snel de baas was. Maar als ik echt gezond was geweest, dan was ik helemaal niet ziek geworden.