5 minuten #86 – de kleur roze

Er liggen opmerkelijk veel roze spulletjes op mijn bureau. Ik zal ze noemen.
Een schrift.
Een aansteker.
Een kaars.
Een bord.

De aansteker ligt er nog maar net, omdat ik de kaars ermee heb aangestoken. Ook de kaars staat er nog maar net. Hij stond eerst op een tafeltje naast de piano, heel lang al. Ik kreeg hem op mijn tiende tertitium, dat wil zeggen de tiende periode van 3 1/3e jaar, oftewel de dag dat ik drieëndertig-een-derde werd. Dat is alweer een half tertitium geleden. De kaars doet het nog steeds. Kaarsen zijn wat dat betreft heel fijne cadeaus. Je kunt ze jaren bewaren en dan alsnog gebruiken.

Met een pak melk gaat dat niet. In De Keuringsdienst van Waren werden eens pakken melk getest. Na een zekere periode, ik denk een maand, werden de pakken geopend. Alle melk was bedorven, behalve die van de Lidl. Het bleef onduidelijk hoe dat kon. Je kunt zeggen dat het heel knap is van de Lidl dat ze melk kunnen maken die niet bederft, maar ik had er geen goed gevoel bij. Na een maand dient melk bedorven te zijn, anders ben je niet geloofwaardig.

Het schrift dan. Ook dat ligt er nog maar net. Ik kwam het tegen bij het opruimen. Dat deed ik vanmiddag omdat het tijd werd. Ik gooide een vuilniszak vol cd’s weg en een paar dozen boeken en tijdschriften. Er zaten literaire thrillers tussen die ik niet van plan was te lezen. Ik kreeg ze van mensen die wisten dat ik van lezen houd en daar hield het op.

TOELICHTING
Het bord, daar heb ik het nog niet over gehad. Het staat er omdat ik mijn eten erop had gelegd voordat ik het opat. Een gevulde aubergine en gebakken aardappels.

Ik ben geen uitgesproken liefhebber van de kleur roze. Nooit geweest ook. Misschien komt het nog. Je moet zoiets niet uitsluiten.

Het is niet mijn gewoonte om vier roze voorwerpen op mijn bureau te hebben liggen. Het is een samenloop van omstandigheden. Het bord hoort bij de huisraad, het was hier al toen ik hier kwam wonen. De kaars heb ik gekregen. Dat had ik al gezegd, je moet wel een beetje opletten. De aansteker is komen aanwaaien. Ik heb een stuk of acht aanstekers en ik heb geen idee waarom. Ik koop ze nooit en het worden er steeds meer. Dat in tegenstelling tot pennen, die verdwijnen met bosjes. Het zou kunnen dat de pennen veranderen in aanstekers wanneer ik even niet kijk, al komt dat mij zeer onwaarschijnlijk voor.

Het schrift kocht ik zelf, maar niet omdat het roze is. Ik kocht het omdat ik schriften nodig had. Ze gingen per vijf en er zat nu eenmaal een roze bij. Ook een rode, een zwarte, een blauwe en een witte. In het roze schrift staan aantekeningen van telefonische interviews, ideetjes uit de tijd dat ik net met freelancen begon, songteksten uit de tijd dat ik dacht dat ik liedjes kon schrijven. Ik heb het niet weggegooid omdat het niet helemaal vol is en omdat er aantekeningen in staan van een schrijfcursus. Die ga ik straks doorlezen. Wie weet helpt het.