5 minuten #98 – de rups
Als ik in Drenthe ben neemt mijn moeder mij altijd mee naar het bos. Ze vertelde over teken, dat ze die regelmatig op haar lichaam aantreft maar er altijd op tijd bij is. Ik had ooit een teek op mijn piemel. Toen ik dat wilde vertellen was mijn moeder alweer afgeleid door een of ander bijzonder plantje.
Thuis bleken we geen teken te hebben meegebracht. Wel een rups. Mijn moeder weet alles van vlinders maar niets van rupsen. Ze had geen idee in wat voor vlinder de rups zou veranderen. Ze haalde er een paar boekjes bij. De rupsen in die boekjes leken allemaal op elkaar. We kwamen er niet uit.
Mijn moeder vertelde over de website vlindernet.nl. Je moest de datum en vindplaats invullen en aangeven of de rups stekels had en strepen en hoeveel buikpoten en of hij op een takje leek. Er bleven een paar opties over. Onze rups zat ertussen. Later zou het een oranjetipje worden, een vlinder met witte vleugels waarvan de uiteinden oranje zijn, alsof hij met zijn klauwen in de sinaasappellikeur heeft gezeten.
De wetenschap dat het de rups was van een oranjetipje deed me weinig. Mijn eventuele vreugde werd weggevaagd doordat ik ontzettend onder de indruk was van het determinatiesysteem. Dat de mens tot zoiets in staat is! Toen ik er langer over nadacht besloot ik dat het minstens zo fascinerend is dat een groene rups kan uitgroeien tot een witte vlinder met oranje vleugeltopjes.
—
Ik zit in de trein terwijl ik dit schrijf. Ik deel de coupé met twee meisjes. Ze horen niet bij elkaar en kijken op hun telefoons. Ik zou willen schreeuwen: kijk toch naar buiten. Maar waarom eigenlijk? Buiten zijn windmolens, bomen, gras, koeien, een schuur, een kanaaltje. De kans is aanzienlijk dat de beelden op hun telefoons interessanter zijn.
Het ene meisje lijkt rechtstreeks van de covershoot van Cosmopolitan te komen. Ze draagt een strakke spijkerbroek en een strak leren jasje over een strak wit hemdje. Ook haar huid is strak, ze lijkt gephotoshopt. Haar haren glanzen, haar nagels ook. Ze draagt zwarte sneakers met een witte swoosh – zo heet het logo van Nike. De studente die de swoosh ontwierp rekende er 35 dollar voor.
Het andere meisje draagt een hardloopmodelletje, zwart met roze swoosh en nog rozere veters. Haar T-shirt is grijs geworden. Ze heeft vijf Lowlands-bandjes om haar pols en een pluizige paardenstaart. Behalve hun schoenenmerk hebben de meisjes op het oog niets gemeen. Je zou kunnen zeggen dat Nike verbindt.