De bezorgde mensen (en de mensen in Bangladesh)

Je hoort weleens over misstanden in de kledingindustrie. Doorgaans gaat dat over de arbeidsomstandigheden in Bangladesh. De meeste mensen in Nederland maken zich er niet druk om. Ze weten niet eens waar Bangladesh ligt.

Een andere misstand in de kledingindustrie is dat de mensen in Bangladesh waslabels in onze kleding naaien. De labels zitten precies in je nek of net boven je kont, waar ze het vervelendst kriebelen. Dat doen de mensen in Bangladesh om ons terug te pakken voor hun arbeidsomstandigheden.

Als kind stoorde ik me aan de waslabels, maar ik zei er niets van. Ik dacht dat waslabels belangrijk waren. Een grotemensenzaak die ik niet begreep.

Intussen ben ik een groot mens. Ik weet waarover ik praat. De labels dienen geen enkel doel. Wassen is doodeenvoudig. Je propt je kleren in de machine, beetje wasmiddel erbij, je draait aan een knop en als de machine piept is alles schoon.

Ik kocht een warm shirt voor het wielrennen. Ik heb al een warm shirt maar ik wielren vaker dan ik de was doe. Een ongewassen shirt ruikt naar zweet en dat is niet leuk voor de mensen die ik inhaal.

Het waslabel van mijn nieuwe warme shirt hangt aan een flapje dat van hetzelfde materiaal is als het nieuwe warme shirt. Je kunt het er eenvoudig afknippen. Het stukje dat achterblijft kriebelt niet.

Ooit kocht ik een T-shirt waarvan de wasinstructie met een laser in de stof was gebrand. Dat is alweer jaren geleden. Ik dacht: dit is de toekomst. Inmiddels leven we in de toekomst en het valt allemaal vies tegen.

De EU zou de kledingindustrie moeten verplichten om waslabels te maken die niet kriebelen. Het zou ook goed zijn om in plaats van de wasinstructies iets belangwekkends op de labels te zetten. Iets waar je wat van opsteekt. Ik denk aan een landkaart waarop je kunt zien waar Bangladesh ligt.

Hoe dan ook stemt mijn nieuwe warme shirt mij hoopvol. Als ze waslabels kunnen uitvinden die niet kriebelen, wat is er dan nog meer mogelijk? Misschien kunnen ze basilicumplantjes uitvinden die niet sterven. Verkeerslichten die altijd op groen staan. Een medicijn tegen bezorgdheid.

Vroeger schaamde je je ervoor als je bezorgd was. Er lag een taboe op. Tegenwoordig kun je het gewoon hardop zeggen.

Mensen met bezorgdheid geloven daarentegen dat het taboe er vroeger niet was en tegenwoordig wel. Bezorgdheid is een complexe ziekte met de vreemdste symptomen. Hopelijk vinden ze snel een medicijn.

Je kunt deze stukjes overigens ook in je mailboxje ontvangen, dat is leuk.