De gespleten schouder

Het bagageluik van de bus van Split naar Zagreb kwam op mijn schouder terecht. Er bleef een dieprode schram achter met een lengte van ruim een decimeter, alsof iemand mijn rug als briefpapier had willen gebruiken en bij de L van Lieve was uitgeschoten toen de bus met hoge snelheid over een drempel reed.

Mogelijk hou ik er een fraai litteken aan over. Desgevraagd zal ik het volgende verhaal vertellen. Ik zal het verhaal telkens een fractie onwaarschijnlijker maken, tot van de ware toedracht enkel de contouren herkenbaar zijn.

Ik had al een mooi plekje bij het raam bemachtigd, toen ik besefte dat mijn paspoort nog in mijn tas zat. We zouden geen grens passeren, maar je wist nooit of die tas aan het eind van de rit nog in het bagageruim zou liggen. Een verloren paspoort betekent een hoop gedoe. Dat moet ik niet hebben. De gedachte aan het geringste beetje gedoe ter wereld drijft mij al tot wanhoop.

Aan de jongen die enkele minuten geleden tegen betaling van acht Kroatische kuna – iets meer dan een euro – mijn tas in het bagageruim had gelegd, vroeg ik of ik mijn paspoort uit mijn tas mocht pakken. Dat mocht. De jongen was klein van stuk en had een vriendelijk gezicht dat opvallend rechthoekig was, zij het minder opvallend dan de omvang van zijn handen. Die waren enorm, als waren het donorhanden, afkomstig van een basketbalspeler. Basketbal is een populaire sport in Kroatië. Hoewel de jongen een verder gave huid had, vertoonden de handen ernstige tekenen van eczeem. Ik bukte om mijn paspoort uit het zijvak van mijn tas te pakken, stond weer op en de reuzenhanden gooiden met kracht de klep dicht.

Fuck, schreeuwde ik, en geef mij eens ongelijk. Sorry, zei de jongen, I didn’t see you. Geloofde hij het zelf? Ik zei dat het niet uitmaakte en dat het slechter had kunnen aflopen. Dat lees je wel eens in de krant. De jongen zei nog tien keer sorry, een keer per centimeter snee, en B verzorgde de wond met lauw water en een papieren servetje dat transparant was geworden van het vet van de croissants van Bobis, een Kroatische keten van bakkerswinkels die sinds 1949 bestaat en, zeker voor een keten, uitstekende croissants verkoopt tegen een schappelijk prijsje.