De spiegelmetafoor

Omdat mijn roman binnenkort verschijnt, denk ik erover om mijn Instagram-account nieuw leven in te blazen. Ik zal mensen gaan volgen en hun foto’s belonen met hartjes. Mogelijk zal ik schrijven dat ik het mooie foto’s vind.

Zelf zal ik updates plaatsen over het verschijnen van de roman.
Kijk, hier komt hij van de drukker.
Kijk, nu ligt hij in de etalage.
Kijk, een positieve recensie.
Ook negatieve recensies zal ik plaatsen. Ik zal er een positieve draai aan geven, zodat mijn volgers zullen denken dat de recensent een prutser is en ik niet.

Tussendoor zal ik ook andere foto’s plaatsen. Als je het alleen maar over je roman hebt vinden mensen je irritant. Bij die foto’s zal ik bijschriften plaatsen die ironisch genoeg zijn om me niet voor mezelf te hoeven schamen, maar ook weer niet zo ironisch dat mijn volgers merken dat ik neerkijk op hun Istagram-gedrag. Ze moeten namelijk allemaal mijn roman kopen en je koopt geen roman van iemand die neerkijkt op je Instagram-gedrag. Het leven is al duur genoeg.

Het licht van de lamp boven mijn bed wordt weerspiegeld door een spiegel aan mijn muur, waardoor op een andere muur een ovalen lichtvlek ontstaat, die vanuit een bepaalde hoek zichtbaar is in de spiegel zonder wie hij niet had bestaan. Daar zit een metafoor in. Maar voor wat? Ik krijg mijn vinger er niet achter.

Ik denk aan een foto die deze week rondging op sociale media. Achter een bakje bitterballen zit een voormalig radiopresentator waar ik in de eerste jaren van mijn studententijd met plezier naar luisterde. Sindsdien zijn we uit elkaar gegroeid. Ik uit hem en hij uit zichzelf.

Het is veelzeggend dat er grappen over zijn postuur worden gemaakt. Onder normale omstandigheden schreeuwen ze al dat je een fatsoensgrens overschrijdt wanneer je een varken een varken noemt. Maar het zijn geen normale omstandigheden. Al heel lang niet meer. Daarom verbaast het niemand dat de ex-radiopresentator door de vertegenwoordiger van een bevriend staatshoofd is uitgenodigd om zijn simplistische gedachten over ingewikkelde zaken te delen.

Het bakje waar de bitterballen in liggen ziet eruit zoals de plastic patatbakjes van de snackbar, met een apart vakje voor de saus, maar dan van aardewerk. Beide mannen hebben een eigen bakje. Misschien heeft dat te maken met het virus. Dat lijkt inconsequent, want ze geloven dat het virus ongevaarlijk is, maar ze geloven ook dat het geen probleem is om jezelf voortdurend tegen te spreken.

Het zou kunnen dat de vertegenwoordiger van het bevriende staatshoofd bang was dat de ex-radiopresentator alle bitterballen op zou eten. Of misschien wilde hij gewoon indruk maken. Kijk eens hoeveel bakjes ik heb. Twee! In sommige culturen is twee erg veel.

Ik maak een foto van de spiegel en de vlek op de muur en de weerspiegeling van de vlek in de spiegel. Misschien zal ik de foto op Instagram plaatsen. Ik doe het licht uit. De vlek is verdwenen. Als ik wil kan ik hem weer tevoorschijn toveren. Je hebt er niks aan, maar het kan wel.