Dierenverhalen #2 – parkieten zijn geen varkens
Aan de Geuzenkade in Amsterdam-West worden auto’s en personen door halsbandparkieten met stenen bekogeld, zo meldde stadszender AT5. Zij hadden dat weer van ene Jelle gehoord, die op een haar na was getroffen.
Ik vroeg me af wat die beesten bezielde. Misschien was het ze vooral om die auto’s te doen. Jelle had naar eigen zeggen ‘redelijk wat auto’s’ gezien ‘met butsen in het dak en barsten in de ramen.’ Die parkieten waren natuurlijk niet uit die rokerige huiskamers ontsnapt om van al die uitlaatgassen alsnog een of andere vreselijke ziekte te krijgen. Butsen en barsten, dat zou ons leren.
Of misschien zat het veel dieper. Had het met de gevangenschap van hun voorouders te maken. Het is pas enkele decennia geleden dat de halsbandparkiet zijn ketenen afwierp. De tijd dat ze in een kooitje mooi zaten te wezen en op commando ‘Lorre’ moesten zeggen ter statusverhoging van hun eigenaar, ligt nog vers in het geheugen. Aangemoedigd door het gestage succes van de antizwartepietenbeweging zijn de parkieten in actie gekomen.
Aan de Geuzenkade bleken de enkele tientallen parkieten waar Jelle over sprak een understatement. Het waren er zeker honderd, en het leken er steeds meer te worden. Het deed me denken aan The Birds van Alfred Hitchcock. Een niet bijster originele gedachte, dat geef ik toe, maar ik was niet naar de Geuzenkade gekomen voor originele gedachten. Van die beesten in The Birds ging trouwens veel meer dreiging uit, vooral omdat ze niet frisgroen waren maar pikzwart; ook Hitchcock was er niet voor de originele gedachten.
Ik dacht aan George Orwells Animal Farm. Ook dat lag voor de hand, maar toch minder; de Geuzenkade is geen boerderij en parkieten zijn geen varkens. Na een kwartier had ik nog geen steen zien vallen. Ik kon me niet voorstellen dat deze lieve vogeltjes ons zouden verjagen om de stad over te nemen. Een opluchting, zou je zeggen, maar de teleurstelling woog zwaarder. Het was als vroeger op het schoolplein, zo’n dag waarop het gonsde van de geruchten dat Dennis zou gaan vechten met iemand uit de vierde en dat dat hele gevecht op het laatste moment dan niet doorging omdat die laffe Dennis zogenaamd naar de tandarts moest.
Terwijl ik de Geuzenkade af fietste en de vogels luid kakelend achter me liet, wist ik ineens zeker dat Jelle het zelf gedaan had. Dat hij met zijn dronken kop vanaf zijn dakterras met stenen heeft lopen smijten en nu die vogels de schuld geeft. Wat dat betreft is het net goed dat hij bijna een steen op zijn kop kreeg.