Honderd asielzoekers
Ik droomde dat ik honderd asielzoekers was. Ik heb het niet over een gewenst toekomstbeeld; het was een droom zoals ‘s nachts in je hersens gebeurt als je slaapt. In de droom was het overdag en ik was die honderd asielzoekers samen met negenennegentig anderen. We waren kaalgeschoren Roemenen en we zaten opeengepakt in een loods in de zon en het ging niet goed met ons. Al maanden niet. We deelden elkaars leed door de ene keer de ene asielzoeker te zijn en dan de ander. Uiteindelijk was iedereen allemaal stukjes van iedereen. Het zou goedkomen. Het zou niet lang meer duren. We hadden koorts.
Daar raakte de droom aan de werkelijkheid. Ik voelde de koorts opkomen tijdens een interview met een band die bijna niets zei. Om de tijd te vullen was ik begonnen het Nederlandse schoolsysteem uit te leggen. De band vond het een bijzonder schoolsysteem. Ik had geen idee of het klopte wat ik vertelde. Ik weet niets van het Nederlandse schoolsysteem. Toen het interview afgelopen was, kreeg ik van het promomeisje een linnentasje van het label. Het was van katoen. Ik zei dat ik er erg blij mee was.
Bij mijn fiets zong een straatmuzikant Het is een nacht van Guus Meeuwis. Het was overdag. Ik gooide het tasje van het label in de gitaarkoffer van de straatmuzikant. Hij zei dat hij het tasje niet bliefde. Ik zei dat ik zijn liedjes niet bliefde en dat ik het liefst met een grote boog om hem heen was gelopen, maar dat mijn fiets daar nu eenmaal stond. Hij vroeg wat ik verstond onder een grote boog. Ik zei dat ik hem niet verstond.
‘Wat-ver-sta-je-on-der-een-gro-te-boog?’
‘Dui-zend-me-ter.’
Hij vond dat een boog van niets.
‘Je moest eens weten,’ zei ik. ‘Het is een boog van alles. En weet je hoe zijn zoon heet? Manusje.’
Hij snapte de grap niet. Of hij vond hem niet grappig. Ik vroeg of hij zin had in een sigaret. Toen begon het hele liedje weer van voren af aan.