Nieuws januari 2014

Hallo zeg. Dit is het eerste maandelijkse nieuwsoverzicht op deze site ooit. Leuk dat je het leest. (dat meen ik)

HP/DE TIJD
Voor het geld-issue van HP/De Tijd schreef ik een verhaal over sappelende poldermuzikanten. Ik interviewde Eefje de Visser, De Gelogeerde Aap, Tommy Ebben en Peter te Bos van Claw Boys Claw over hun (gebrek aan) geld. Meer info vind je hier.

Het is een paar dagen voor Kerst als Te Bos mij ontvangt in zijn met kleurrijke curiositeiten gevulde studio in het centrum van Amsterdam. Voor de goede orde: ‘studio’ verwijst hier niet naar de plek waar de omvangrijke discografie van Claw Boys Claw (tien albums, van debuut Shocking Shades Of Claw Boys Claw tot het recent verschenen Hammer) tot stand kwam. Nee, in deze ruimte beoefent Te Bos zijn andere passie: grafische vormgeving. Daarvan betaalt hij het gros van de rekeningen. Nu, maar zeker in de begintijd. We spreken begin jaren tachtig, het dieptepunt van de toenmalige crisis.
“De eerste twee jaar van ons bestaan hebben we nagenoeg niets verdiend. Om vinyl te kunnen persen sloten we een lening af met de vader van John (Cameron, gitarist – KK). Het beetje geld dat we verdienden ging in de pot. Daar kochten we dan een busje van.”

VERA GRONINGEN
In poppodium Vera te Groningen werd een tentoonstelling geopend over de Verakrant, hun tweewekelijkse eigen magazine dat afgelopen opgedoekt werd. Naar aanleiding van deze column werd ik gevraagd om een praatje te houden. Dat deed ik. Het was spannend, maar ook wel fijn. Het publiek vond het niet eens heel stom, geloof ik. De tekst die ik stamelend uitsprak is hier terug te lezen.

STATE MAGAZINE
Voor hiphopwebsite State Magazine (BNN) interviewde ik Diggy Dex. Dat is een rapper en niet de minste. Lees het hier.

Diggy Dex staat al te wachten bij de uitgang van station Amersfoort Schothorst. Vanaf daar lopen we samen naar zijn studio. De wandeling voert over een goeddeels verlaten bedrijventerrein, langs leegstaande panden waarin ooit florerende computerbedrijven hun miljoenen verdienden. Een treurige erfenis van de optimistische jaren negentig. Dex’ studio is gevestigd in zo’n verlaten pand. De felle tl-lampen, het systeemplafond, de luxaflex, het degelijk doch weinig smaakvolle kantoormeubilair; het lijken de ideale ingrediënten voor een kille, afstandelijke plaat. Voor ‘kil’ is wat te zeggen, al komt ‘confronterend’ meer in de buurt. Afstandelijk is de plaat in ieder geval niet. In tegendeel. Niet eerder maakte Diggy Dex een album dat zo persoonlijk is als Do It Yourself.

OOR
Voor recensies op oor.nl liep ik twee dagen rond op Eurosonic. De redactie had mijn voorkeuren aardig gerespecteerd. Op één puntje na. Ik werd geacht naar een Oostenrijkse band met de weinig verhullende naam Fuckhead te gaan kijken. Dat leverde een vrij flauwe onzinshow op.

“Op het podium staan vier mannen die nog het meest weghebben van een afgekeurde partij opblaaspoppen uit een smurfenfabriek. Aan hun lijf niets meer dan tweepuntige mutsen en doorschijnend ondergoed waarin je het zaakje goed ziet zitten. […]. Een soort Blue Man Group voor zatte festivalgangers dus eigenlijk.”

De recensies van mij en mijn collega’s vind je hier en hier. Spoiler: Flying Horseman was de beste.

Ook voor OOR: cd-recensies van Clean Pete, Tara Jane O’Neil, Crosses, en Peggy Sue. Wat niet online staat, lees je in OOR. Koop maar fijn.

NIEUWE REVU
Voor Nieuwe Revu schreef ik artikel over BN’er-dj’s. Ik sprak onder meer met Dennis van der Geest, Winston Post en Liesbeth Kamerling. Aardige mensen, ik kan het niet anders zeggen.

Als je hard wil lachen (of huilen, het is net wat voor type je bent) dan moet je eens op YouTube zoeken naar het eerste optreden van ‘dj’ Paris Hilton. Je krijgt een shitload aan filmpjes voorgeschoteld waarin ’s werelds beroemdste nietskunner geestdriftig met de pitch control speelt. Het ziet er weinig beheerst uit, als een dronkaard die zijn voordeur probeert te openen, en het klinkt afschuwelijk. In de media werd Hilton tot op haar iele botten afgebrand. Toch stond ze afgelopen zomer onder contract als resident-dj bij de gezaghebbende club Amnesia op Ibiza. Niet vanwege haar draaicapaciteiten natuurlijk, maar gewoon, omdat ze nou eenmaal bekend is. Is dat ook de reden dat we zo vaak de namen van BN’ers op flyers en posters van dancefeesten aantreffen, of snappen onze poldercelebrities wel hoe een mixer werkt?

HP/DE SITE
Drie columns om te lezen

Waarom ik zin heb in Eurosonic Noorderslag (en wat dat met demografie te maken heeft)
Dit moest een soort voorbeschouwing worden op Eurosonic Noorderslag, maar het werd meer een soort poëtica van de muziekjournalistiek.

Na mijn afstuderen begroef ik mijn diploma in de sociale geografie onder de wilgen en stortte me vol overgave op de muziekjournalistiek. Aanvankelijk viel dat niet mee; het muziekblog Kindamuzik wees mijn sollicitatie als vrijwillig recensent zonder opgaaf van redenen af. Met de jaren kwam het succes. Je zou me eens moeten zien. Tweedehands Union Safari onder mijn kont en drie soorten tandpasta in de badkamer. Zo kan het lopen.

Drie opmerkelijke redenen om op reis te gaan
Over de vreselijke reclames van expedia.nl en ander reisongemak.

Frank heeft alles. Een goedbetaalde baan in een hagelwit kantoorpand, een net pak met een gespikkelde stropdas en bijpassend pochet in de kleuren van de Zweedse vlag, een nog nauwelijks uitgedunde bos golvend, zwart haar, een verse cappuccino en een afgezaagd levensmotto op een bordje. Frank is, kortom, een gelukkig man.

Nederlandse website De Speld wint Wereld Humor Prijs 2013
Het bewijs dat De Speld superstom is. Op Facebook reageerde iemand op mijn stukje met de volgende woorden:
“Ironischerwijs ligt het er zo dik op dat het zijn doel een beetje mist.”

Laat dat nou precies het doel zijn geweest.

Dat was dat. Tot de volgende keder maar weder.