Phil Collins in de nachtbus
In de nachtbus naar Salvador zat een man die meezong met in het Portugees vertaalde Phil Collins-ballads die hij via zijn koptelefoon beluisterde. Hij klonk alsof zijn ooit prachtige bariton na decennialange arbeid in een steenkool- of bauxietmijn was bedolven onder een dikke laag stof. Wat aan objectief meetbare schoonheid was verdwenen, werd meer dan goedgemaakt voor iets wat in de muziekjournalistiek gemakzuchtig ‘karakter’ wordt genoemd. Van een veteraan-kompel was overigens geen sprake. De man leek me halverwege de twintig. Had ik zijn stem en muziekvoorkeur niet gekend, dan zou ik ‘jongen’ geschreven hebben.
Ik had de pech dat ik naast hem zat. Slapen was onmogelijk. Ik tikte hem op zijn schouder. Hij schoof zijn koptelefoon een paar centimeter naar voren, zodat ik zijn linkeroor volledig tot mijn beschikking had. Ik zei dat we in de nachtbus zaten. Hij zei dat het klopte, schoof de koptelefoon terug en zong verder. ‘I see your true colors’ werd in het Portugees ‘Eu vejo a cor vermelha’, wat ‘Ik zie de kleur rood’ betekent. Collins noemt in zijn lied geen enkele kleur. Wel heeft hij het over een regenboog, waarvan, zoals bekend, de bovenste kleur rood is. Vandaar misschien de verwarring.
Ik tikte de man op zijn schouder.
‘Ik was van plan te gaan slapen.’
‘Nou, welterusten dan.’
Tik tik.
‘Ik kan niet slapen als je zingt.’
De man zei dat hij van plan was de hele nacht te zingen. Slapen kon altijd nog, zo luidde zijn motto. Ik zei dat mijn motto luidde ‘zingen kan altijd nog’. De man vond het geweldig dat er zoveel verschillende mensen op de wereld leefden.
Meer om van mijn gezeur af te zijn dan uit empathie, haalde hij een laptop en tweede koptelefoon uit zijn Jan Sport-rugtas. Hij zette de koptelefoon op mijn hoofd en startte een film. De film heette Um Homem Só. Dat betekent ‘Een man alleen.’ Het verhaal ging over een kantoorarbeider die een hekel heeft aan zijn vrouw, die een kind van hem verlangt. Hij laat zich klonen, opdat de kloon met zijn vrouw een gezin kan stichten en hijzelf vrij is te gaan en te staan waar hij wil. Wanneer hij – je kon erop wachten – de kloon tegen het lijf loopt, vertelt de kloon dat hij, de kantoorarbeider, de kloon is en hijzelf, de kloon dus, het origineel. Heel verwarrend allemaal. Op het einde van de film sluiten ze vriendschap en dan schiet de kloondokter de kloon (of het origineel?) dood.
Het deed me weinig. De zingende man liet zien hoe je de film opnieuw startte. De film verliep hetzelfde (het was dezelfde film) tot kloon en origineel de nachtbus naar Salvador nemen. Ze zingen liedjes van Phil Collins, vals en in canon, maar wel in het Engels. Tijdens het meest pathetische stuk van In The Air Tonight mist de bus een bocht en stort hij in een ravijn. Iedereen is dood.
De zingende man slaapt. Ik maak hem wakker en zeg: slapen kan altijd nog.