Ramen lappen/fotosessie

In de tijd dat ik op de administratie van een instituut voor loopbaanbegeleiding werkte was ik voor de aldaar werkzame psychologen een gewillig proefkonijn om de nieuwste persoonlijkheidstesten op uit te proberen. Zo leerde ik dat ik mij het liefst omring met mensen die precies hetzelfde zijn als ik. Mijn vrienden zijn exacte kopieën van mijzelf. Een van hen woonde in het huis waar ik nu woon en ik weet zeker dat hij daar nooit de ramen heeft gelapt. Ik heb dat ook nooit gedaan, ze staan al minstens zeven jaar vuil te vangen. Afgelopen zomer is er een hoge boom achter mijn huis gekapt en als de zon laag staat, zoals ze in deze tijd van het jaar gewoon is te doen, zie je hoe smerig de ramen zijn geworden.

Het is eigenlijk heel mooi licht, vertelde een bevriende fotograaf die ik gevraagd had om een portret van mij te schieten. Ik ben bezig een TWNOGLEPEKODW-tourneetje op poten te zetten en de organisatoren van literaire avonden gunnen mij best een paar minuten spreektijd, op voorwaarde dat ik een foto stuur waarmee ze op hun website reclame kunnen maken voor hun evenement. Dan kan ik met een mislukte selfie aankomen, maar dat maakt een weinig serieuze indruk en mijn verhalen zijn toch al zo lichtvoetig.

Ik vermoed dat de fotograaf zijn ramen wel lapt, maar alleen vanwege het licht en niet omdat hij het belangrijk vindt om schone ramen te hebben.

De fotosessie deed mij aan een tandartsbezoek denken. Je staat daar hyperzelfbewust te zijn en je hebt geen idee of je het goed doet, je hoopt alleen maar dat het snel voorbij is. Toen mij na honderden foto’s voor de zoveelste keer gevraagd werd om een andere pose aan te nemen, wat ik braaf deed, voelde ik ineens dat ik het te pakken had, dat ik keek zoals ik moest kijken, en precies op dat moment zei de fotograaf: ja, dit is hem, dit is Klaas Knooihuizen.

Thuis wreef ik met een vochtig wegwerpdoekje over een raam. Het leek te werken, maar toen het vocht was opgedroogd bleek de situatie verslechterd. Het vuil lag in strepen over het glas, ik kon mezelf niet langer wijsmaken dat het matglas was. Ik kocht een fles Glassex en zocht op Youtube hoe je dat eigenlijk deed, ramen lappen.

Je kon uit tientallen filmpjes kiezen. De zelfverklaarde ramenlapexperts vonden het belangrijk dat de ramen brandschoon werden, terwijl mijn insteek was om met zo weinig mogelijk inspanning redelijk schone ramen te krijgen. Hoe meer filmpjes ik keek, hoe zekerder ik wist dat ik die ramen nooit zou gaan lappen. Het water moest een bepaalde temperatuur hebben, je had minstens zeven verschillende doeken en lappen en sponzen nodig en niemand gebruikte Glassex. Na een poosje schoof er een wolk voor de zon en toen zag je er niets meer van.