Stadsverhalen #1 – Stink Partij

Op het fietspad aan de noordzijde van de Rooseveltlaan staat in grote gele letters ‘Stink Partij’ geschreven. De S en de P staan in enorme kapitalen, het lijdt geen twijfel waar het over gaat.

De timing komt mij wat onwerkelijk voor. De tekst is er tijdens het winterreces neergezet. Er zijn geen verkiezingen op komst. In de stad levert de SP twee wethouders die zich tamelijk koest houden. Landelijk bezetten ze een plek op de comfortabele oppositiebanken. Het enige waarmee de SP de afgelopen tijd in de media was, is het optreden van fractievoorzitter Emile Roemer in het programma Vijf jaar later van Jeroen Pauw. Ik heb het niet gezien en ik ga het ook niet kijken; interviews met politici zijn bijna altijd dodelijk saai en volgens de overlevering was ook dit gesprek niet de moeite waard. Misschien had juist dat onze mysterieuze graffiti-artiest over de streep getrokken.

‘Wat een stom gesprek. Ik ga een daad stellen!’
‘Hèènk…’
‘Hou je mond met je ge-henk. Ik bak een slagroomtaart vol poep en laat hem bij Roemer thuisbezorgen.’
‘Jij kunt nog niet eens een ei bakken.’
‘Dan schrijf ik een tekst. Op het fietspad, want daar rijden ze, die socialisten. Dan schrijf ik Stomme Partij. Dat zal ze leren.’
‘Wat zullen ze onder de indruk zijn.’
‘Jij wil het grover? Dan kun je het krijgen. Een scheldwoord met een S… Socialist! Haha! Dat wordt het. Socialistische Partij!’
‘Hèènk…’
‘Wat?’
‘Dat betekent het al.’
‘Chips, stinkpartij. Wacht… dat is het!’

Minstens zo aandoenlijk als de tekst, is de kleinschaligheid van de actie. Meestal pakken ze zoiets groter aan. Dan laten ze stickers drukken waarop staat dat kraken blijft of dat diervriendelijk vlees niet bestaat en die plakken ze dan bij elk verkeerslicht en op ieder toilet. Voor zover ik kon nagaan is de tekst op de Rooseveltlaan de enige in zijn soort. Ik heb niet alle fietspaden in Amsterdam gecheckt, maar ik fiets genoeg om te kunnen stellen dat Amsterdam niet is volgekalkt met ‘Stink Partij’.

Toch vermoed ik dat Henk al enige ervaring had. In 2013, net na de kroning van Willem-Alexander, stond op het fietspad aan de overkant van de straat ‘Ik Willem Weg’. Het was geschreven in dezelfde kleur geel, met van die verf die heel langzaam slijt. Dat heeft er zeker een jaar gestaan. Toen was het weg, van de ene op de andere dag. De tekst, bedoel ik. De koning zit er nog steeds. Dat weerhoudt Henk er niet van zijn acties door te zetten. Dat siert hem. En het fietspad.

(Alle namen in bovenstaande tekst zijn gefingeerd, behalve die van Jeroen Pauw, Emile Roemer, Willem-Alexander en Franklin Roosevelt)