Wanhopige zielen

Er liep een vrouw voor mijn huis langs die een telefoongesprek voerde waarvan ik de volgende zinnen opving: ‘Wist je dat je hier zelf voor gekozen hebt? Voordat je geboren wordt laat Allah je heel je leven zien, alles wat er gebeurt, en dan mag je ziel beslissen of je ervoor gaat of niet.’

Ik was net bezig mijn fiets in het schuurtje te zetten. Een handeling van niets, je bent er misschien tien seconden zoet mee, en juist in die tien seconden liep die vrouw voorbij. Aanvankelijk was ze te ver weg om te kunnen horen wat ze zei en al snel was ze opnieuw te ver weg, maar dat stukje dat ik kon verstaan was prachtig afgebakend. Ik kan mij niet voorstellen dat wat ervoor of erna kwam het sterker zou maken.

Als het waar is wat die vrouw beweert, dan heeft mijn ziel haar dat al eens horen beweren. Ik begrijp heel goed dat hij tegen Allah gezegd heeft dat hij het wilde, het leven, mijn leven.

Maar hoe zit het dan met al het leed in de wereld? Er gebeuren de naarste dingen. Daarover lees ik in de media. Omdat mijn leven vastligt, moeten deze dingen wel plaatsvinden. De zielen die voor de vreselijke levens hebben gekozen waarover ik lees, konden niet weigeren, want dan zou ik er niet over lezen en dan zou mijn leven niet meer kloppen. Zij hadden dus helemaal geen keuze. Of zou Allah net zo lang zoeken tot hij een ziel vindt die zin heeft in een diep ongelukkig leven? Dan moeten er een boel wanhopige zielen rondlopen.

Ik betreur het dat dit vrij optimistische stukje bij ‘maar hoe zit dat dan met al het leed’ de afslag neemt die het neemt. Misschien kan ik er niets aan doen, was het allemaal voorbestemd, maar jammer is het wel. Volgende keer zal ik over vechtende eksters schrijven. Als er geen onvoorziene dingen gebeuren wordt dat een verhaal dat gruwelijk begint en vrolijk eindigt. Ook wel eens leuk.