5 minuten #2 – Jeroen van Inkel

Hallo. Dit is de tweede editie van deze rubriek. Misschien is het beter dat ik niet meer op deze manier begin, met zo’n aankondiging, maar dat ik gewoon begin. Lastig. Nu goed. Raad eens wie ik laatst zag? Het was Jeroen van Inkel. Jawel, Jeroen van Inkel. Hij trad op bij een literaire aangelegenheid, want hij had een boek geschreven.

Jeroen van Inkel was een beetje zenuwachtig. Zo zag hij er althans uit. Dat vond ik prettig. Dat je de beste radio-dj van Nederland kan zijn (Is hij dat? Hij is toch minimaal een van de beste radio-dj’s?) en dat je dan zenuwachtig bent als je in een kroeg staat om iets voor te lezen.

Het is ook niet niks natuurlijk, voorlezen uit een boek dat je zelf geschreven hebt. Ik vond het boek niet zo goed. Of nee, dat zeg ik verkeerd. Ik vond het stuk dat hij voorlas niet zo goed. Het zat vol clichés. Dat komt nogal lui over. Om een kalend hoofd te beschrijven, schreef Jeroen van Inkel ‘een terugtrekkende haargrens’. Dat is niet mooi, dat is al heel vaak geschreven. Het is spannender om zelf iets te verzinnen.

De slechtste zin was: ze stond op en stapte uit bed. Dat kan dus niet, in ‘opstaan’ is ‘uit bed stappen’ al inbegrepen.

Het is overigens geen heel groot probleem, dat van die clichés. Het boek van Jeroen van Inkel is een thriller. Die hoeven niet per se mooi geschreven te zijn. Als ze maar spannend zijn. Ik kan daar niet over oordelen, Jeroen van Inkel las maar een heel klein stukje voor. Ik zal het waarschijnlijk nooit weten. Ik ben niet van plan het boek te gaan lezen. Ik hou niet van thrillers. Je leest heel lang in een boek en op het eind heeft iemand van wie je het niet verwacht het ineens gedaan.

RECENSIE
Zoals de traditie het voorschrijft zal ik nu bovenstaande tekst recenseren. Het is een beetje een rommelig stukje geworden. Vooral die intro. Volgende keer begin ik gewoon direct, zonder loze aankondiging en zéker zonder reflectie op die loze aankondiging.

Dat het stukje zo rommelig is, maakt het een beetje pijnlijk dat ik kritiek geef op het boek van Jeroen van Inkel. Lekker zeuren op een ander, terwijl je er zelf ook weinig van bakt. Ik kan natuurlijk zeggen dat ik niets pretendeer, ik neem slechts vijf minuten de tijd voor zo’n stukje, maar Jeroen van Inkel pretendeert misschien ook wel niets met zijn thriller.

Ik vond het overigens een vriendelijke man, om te zien. Hij was klein en best breed en hij had een spijkerbloes met opgestroopte mouwen en om één pols zo’n stoffen of leren bandje dat iedereen rond de millenniumwisseling droeg en backpackertypes nu nog steeds. En ik.

Ik weet niet zeker of de citaten kloppen. Ook dat nog. Wel weet ik zeker dat de tekst vol stond met clichés. Maar dat is dus niet erg. Koop dat boek gewoon, als je van thrillers houdt.

Jeroen van Inkel heeft trouwens in het echt precies dezelfde stem als op de radio. Dat is natuurlijk logisch, maar het was heel gek. Om een stem te horen die normaal uit een box komt en nu uit een man.

Wat is dit? Dat leg ik hier ongeveer uit.