5 minuten #6 – Nietjes van de Action

Ik had dringend een nietmachine nodig en nietjes evenzeer en dus toog ik naar de Action, die zich, god zij geprezen, op steenworp afstand van mijn huis bevindt. Aldaar kon ik bepaalde verleidingen niet weerstaan. Ik kocht, behalve het voorgenomene, twee flacons Axe douchegel in tropische kleuren en een zak ongezouten cashewnoten.

Bij de kassa gebeurde er iets en wel dit: de dame voor mij, die een hele zooi damesdingen kocht (haarelastiekjes, een borstel, wattenstaafjes) moest € 7,65 betalen. Toen het kassameisje mijn boodschappen had gescand moest ik ook € 7,65 betalen. Ik vond dat opmerkelijk en lachte met een blik van goede verstandhouding naar de dame van de haarelastiekjes en naar het kassameisje, maar geen van beiden had het in de gaten. Of het liet ze koud. Dat laatste lijkt me sterk, maar ik kijk nergens meer van op.

Thuis bekeek ik het doosje met nietjes. Het waren er 3000. Dat is ontzettend veel. Ik gebruik naar schatting een nietje of veertig per jaar. Dat betekent dat ik 75 jaar met mijn nieuwe aankoop vooruit kan. Mijn huidige leeftijd en de stand van de wetenschap in acht genomen is het waarschijnlijk dat ik bij mijn dood nog altijd niet door de nietjes heen ben. Het ergste is, terwijl ik me vrolijk maakte over twee gelijke eindbedragen had ik voor het laatst in mijn leven nietjes gekocht en ik had er niet eens bij stilgestaan (wel letterlijk, niet figuurlijk).

Ik heb al heel veel dingen voor het laatst meegemaakt. Voor het laatst naar de middelbare school, de laatste dag van de vakantie, de laatste groet aan een dierbare. De cashewnoten zijn ook alweer bijna op. Het leven is een aaneenschakeling van eindigheden totdat alles is geëindigd en dan eindigt alles.

RECENSIE
Hoe morbide. En dan te bedenken dat het zo kleurrijk begon met die shampooflacons.

Ik geloof niet dat ik ooit een tekst over een nietmachine gelezen heb waarin niet gespeeld werd met de dubbele betekenis die ‘niet’ kan hebben. Ik doe dat hier niet en daar ben ik maar wat trots op.

Trots. Een verwerpelijk gevoel, maar je houdt het niet tegen.

De mens is bij mijn weten het enige wezen dat zijn eigen sterfelijkheid beseft. Het is niet dát wat hem bijzonder maakt, maar het feit dat hij ondanks die wetenschap niet horendol wordt en zelfs aardig blijft functioneren. Een enkeling daargelaten, om de regel te bevestigen.