Klaas Knooihuizen feat. Max Molovich – vooruitgang, back-to-basic en het eeuwige gebrek aan begrip

[KLAAS KNOOIHUIZEN]
De mens is een van nature ondankbaar wezen. Wetenschappers zwoegen heel hun leven voor een beetje vooruitgang, en dan hebben we eindelijk een wereld vol gemak en alle tijd om te doen waartoe we op aard zijn, te weten ‘leuke dingen’, en wat doen we? We flikkeren al onze verworvenheden over boord alsof het niets is en gaan terug naar basis.

Dat wil zeggen: sommige lieden doen dat. Ze nemen afscheid van hun Senseo-apparaat en gaan aan de slag met filterkoffie of, sterker nog, een espressopotje, al noemen ze dat ten onrechte een percolator. Hun moestuin vervangt de supermarkt, tanden worden met de hand gepoetst, sinaasappels met diezelfde hand (gatver!) geperst.

Een andere groep doet dit niet. Die groep houdt lekker veel tijd over voor leuke dingen.

Dat zou je althans denken. In de praktijk werkt het anders. Wie de fiets verkiest boven de auto en zelf zijn champignons snijdt, verliest tijd maar wint rust. Daardoor heb je ’s avonds nog zin om iets anders te doen dan naar RTL en SBS kijken, bezigheden die, laten we wel wezen, vroeg of laat leiden tot de ellende die ze belichamen.

[MAX MOLOVICH]
Alhoewel, een beetje zenmeester kan overal z’n zenmomentjes vandaan halen. Ik moet, nu we het hier over hebben, denken aan een uitzending van het tv-programma 24 Uur Met… dat toen nog werd gepresenteerd door Wilfried de Jong. De gast met wie hij 24 uur lang opgesloten zat in één ruimte was Katja Schuurman. En Katja Schuurman zat midden in haar back-to-basic-periode. Ze had het over lange wandelingen door het bos, leven zonder mobiel en internet, over het eten van met de hand gevangen sushi en het op dagelijkse basis drinken van een litertje ge-slow-juice’te sap van boerenkool, bloedsinaasappelen, spinazie, bietjes en gekneusde lychees.

Haar man echter, de wereldberoemde acteur Thijs Römer, zapte tot haar grote ergernis avond na avond doelloos rond langs alle zenders die ons gezegende bestel rijk is. En dan de programma’s die Thijseman keek! Allemaal waardeloze bagger, amusement met de diepgang van een bord tomatensoep met lettertjes vermicelli. En dat heeft, dat zult u met mij eens zijn, bijzonder weinig diepgang. Tenzij die lettertjes vermicelli heel toevallig het verzamelde werk van Toergenjev vormen.

Tot mijn grote vreugde begon Wilfried de Jong de zegeningen van nietszeggende tv te bezingen. Dat er soms niks fijners is dan doelloos zappen langs de bagger van Hilversum. Wie in staat is zich over te geven aan hersenloosheid, kan heel veel rust halen uit een avondje Big Fat Wedding Crashen, koken met Andy van der Meijden en healen met Barbie. Bovendien leert het je nog het een en ander over la condition humaine, zoals de Engelsen dat noemen. Kom daar maar eens om vandaag de dag!

[KLAAS KNOOIHUIZEN]
Het moeilijkste in het leven, op de liefde en cricket na, is het begrijpen van medemens. Dat een vreemdeling een rode Audi A6 rijdt, dat gaat er nog net in. Dat hij emotioneel geraakt wordt door De Bestemming van Marco Borsato, dat wordt al moeilijk. Dat hij doodgeschoten wordt als hij een juwelier overvalt, is net goed. Terwijl je diep van binnen best weet dat al die dingen ergens vandaan komen.

Je moet begrip met een vergrootglas zoeken in onze samenleving. Niet voor niets bestaat er geen smiley voor ‘okay, dat is jouw mening en die respecteer ik, even goede vrienden’. Van elke drie huwelijken eindigt er één in een scheiding. Allemaal onbegrip.

Dat juist het huwelijk Römer – Schuurman de regelbevestigende uitzondering moet zijn, daar begrijp ik dan weer niks van.

Dit was de eerste ‘Klaas Knooihuizen feat.’ in een serie van, voorlopig, één. In de hiphop is het heel normaal om samen tracks te maken, dus waarom zouden stukjesschrijvers niet samen stukjes schrijven?

Max Molovich is vermoedelijk mijn favoriete stukjesschrijver. Hij schrijft vooral over televisie, onder andere voor Sargasso, en het is van de gekken dat hij niet dagelijks in De Volkskrant verschijnt en Jean-Pierre Geelen wel. Soms beschrijft Max Molovich enkel wat hij ziet. Andere keren groeit één detail uit tot een meanderend stuk met prachtige inzichten over het leven. Dit stuk over pinguïns vind ik heel goed, deze over Typisch Nederlands en deze over euthanasie ook. Lees al zijn stukjes hier en volg hem op Twitter.