5 minuten #102 - de nachttrein naar Zürich

5 minuten #102 – de nachttrein naar Zürich

Vanwege een tragisch ongeval met een gelukkige afloop, nam ik met een vriend de nachttrein naar Zürich om een andere vriend een hart onder de riem te steken. Op deze plek gaat het niet om hart of riem. Het gaat om de nachttrein. Dat is me het fenomeentje wel. Vroeger ging ik met mijn ouders op vakantie met de nachttrein. De autoslaaptrein zelfs. We kregen eten in de cabine die we met ons knusse gezinnetje helemaal voor onszelf hadden. Dat was goed te doen.

Het is ruim twintig jaar later en het zijn geloof ik dezelfde treinen. Die matrasjes liggen lang niet meer zo lekker als voorheen. Ik ben bovendien een stuk langer dan toen ik twaalf was, wat mij doorgaans tot grote tevredenheid stemt, maar die nacht in de nachttrein even niet. Mijn 1 meter 85 (schoon aan de haak, dat wel) bleek niet te passen in de smoezelige bedjes en dus was ik gedwongen op mijn zij te liggen. Het kleine beetje vet op mijn heup werd platgedrukt tussen mijn heupbot en de houten plank onder het plat geslapen (en ge-wieweetwatnogmeer?-te) schuimrubber, waardoor ik met doorligwonden en tamelijk vermoeid in Zürich aankwam, alwaar het de hele dag regende. Het gaf niet. Ik was er voor mijn vriend en het was een fijn wederzien.

Terwijl ik wakker lag verwonderde ik me erover dat je in Amsterdam in slaap kunt vallen en in Zürich kunt ontwaken. Zo’n trein is pure magie. Tegelijkertijd verbaasde het me dat ze zo’n aftands ding laten rijden in deze tijd. Die verbazing zegt veel over deze tijd. Het is een geweldige tijd. De nachttrein rijdt nog tot einde 2016.

Op de heenweg zat er een oude teef van 1 meter 81 in de coupé. Dat zijn haar eigen woorden. Zelf had ik haar iets korter geschat. Later, in Koblenz, kwam er een echtpaar bij. Nette mensen. Toch had ik ze er liever niet bij gehad.

Op de terugweg kwamen de geplande medepassagiers niet opdagen. Dat was een geluk, al weet je dat nooit zeker. Misschien waren ze geweldig. Vrienden voor het leven. Of gewoon mooie meisjes. Toch vierden we feest. We namen de onderste bedden, die niet alleen langer waren maar ook minder hard. Zo liep ook dit avontuur weer goed af.

(De Zwitsers zeggen grüezi tegen elkaar als ze hallo bedoelen. Dan ben je als natie niet echt serieus te nemen.)

Er is ook een nieuwsbrief, okay?