5 minuten #11 – De opening van het broccoliseizoen

Zaterdag werd het broccoliseizoen geopend op het Marie Heinekenplein, een plein vernoemd naar de schilderes Marie Heineken die weliswaar familie was van die gasten van de bierbrouwerij, maar er verder niets mee van doen heeft. Wat verwarrend is omdat die brouwerij nagenoeg aan het Marie Heinekenplein ligt. Ik woon er min of meer om de hoek en ik was wakker; niet per se redenen om naar de opening van het broccoliseizoen te gaan, wel voorwaarden.

Er was een tractor (een groen-gele John Deere 6110) met oplegger, er waren een stuk of twintig telers met shirtjes waarop stond Just Eat It en er was een veilingmeester die eruit zag als Hans Wiegel en van wie ik niet uitsloot dat het inderdaad Hans Wiegel was, totdat de veiling begon en bleek dat hij de stem had van René Klijn (rust in vrede). Het object van de veiling was het eerste kratje broccoli van het jaar. Er was bijna niemand op het plein en de veiling was op een fiasco uitgelopen als de telers niet tegen elkaar op waren gaan bieden, zodat winnares uiteindelijk drie tientjes moest betalen. De telers zagen er overigens gezond uit. Ze waren slank, oogden tevreden en ontspannen. Hooguit een beetje schichtig, maar is dat gek, gewend aan het platteland als ze zijn en dan ineens middenin de grote stad?

Het doel van de campagne was, als ik het goed begreep, aandacht vragen voor obesitas. Wat dat betreft was de locatiekeuze niet heel geslaagd. De Pijp is misschien wel de minst obese plek van Nederland. Ze verkopen daar allang geen shoarma meer. Wel huisgemaakte kimchi van meiknol en rettich.

Het hoogtepunt was een blaaskwintet waarvan een van de leden sousafoon speelde. Dat is een soort mega-tuba die om je nek kan, wat handig is als je in een fanfare loopt. De hummer onder de muziekinstrumenten eigenlijk, maar ook weer niet. Hummers zijn supertriest, sousafoons zijn best wel cool.

TOELICHTING
Het reclamebureau achter de food guerrilla (want dat was het, een food guerrilla met de naam Big Bang Broccoli) meende dat marketing werkt. Daarom hadden ze die slogan van Nike gepersifleerd. Maar het werkte helemaal niet. Er was bijna niemand en ik geloof niet dat er die dag heel veel meer broccoli verkocht werd dan op andere dagen.

In Breda was vorige week een uitverkoop bij een sneakerwinkel. Daar was het wel druk. Zo druk zelfs dat het bijna uit de hand liep. De uitverkoop werd afgeblazen. Mensen stonden uren voor de opening – midden in de nacht – al voor de winkel om schoenen met korting te kunnen kopen. Je zou kunnen zeggen dat de mensen gek zijn (wat klopt) maar ook dat het best goed gaat met Nederland. Een geslaagde broccoli-oogst is een gegeven, daar kijken we niet van op. De tijd die met dat niet-opkijken bespaard wordt vullen we met andere dingen. De een schrijft stukjes, de ander staat vroeg op voor schoenen met korting. Ieder zijn meug.

In het stukje noem ik de hoogste bieder een winnares. Het is de vraag of die term van toepassing is op iemand die zojuist drie tientjes betaald heeft voor zes stronkjes broccoli.

‘Huisgemaakte kimchi van meiknol en rettich’ heb ik niet in de vijf minuten geschreven. Ik heb het later gegoogled en gecopy-pastet. Strikt genomen is dat niet toegestaan volgens de door mijzelf opgestelde regels, maar onder bepaalde omstandigheden mogen regels geschonden worden. Het is bijvoorbeeld onzin om voor een rood verkeerslicht te wachten wanneer je ziet dat er niets aankomt. Vertrouw altijd eerst jezelf en dan pas een verkeerslicht.

Dit was 5 minuten, de rubriek vol stukjes die geschreven zijn in vijf minuten.