5 minuten #16 – Nederland-Argentinië in de sportschool
Nederland voetbalde tegen Argentinië en ik ging naar de sportschool. Bij binnenkomst groette ik de twee instructeurs die achter de balie stonden. Zegt de een tegen de ander (fluisterend, maar te hard om niet te horen): ‘Dat geloof je toch niet?’
‘Nee’, zei de ander.
Ik voelde me terstond bezwaard. Misschien moest ik naar huis gaan, dan konden zij lekker voetbal kijken in de kroeg. Ik besloot dat dat geen zin had; er waren nog vijf mensen aan het sporten.
(Wat natuurlijk ook kan, is dat die andere vijf ook niet naar huis gingen omdat er nog vijf anderen waren. Gelukkig bedenk ik dat nu pas, de gedachte zou me gek gemaakt hebben)
In de sportschool draaiden ze in plaats van die eeuwige schuurfeest-stamphouse een soort happy minimal techno, als dat bestaat. Er hingen twee plasmaschermen van een formaat dat een jaar of tien geleden nog fucking huge heette en nu bij de Media Markt op de afdeling compact-televisies staat. Op het ene scherm was Nederland-Argentinië, op het ander een documentaire over Pearl Harbor. Conclusie: voetbal is geen oorlog. Vraag: wat is plasma?
De andere bezoekers waren een raar stel. Eentje was een studentikoos type, een Nederlander, die af en toe naar een plek liep vanaf waar hij de plasmaschermen goed kon zien. Hij keek dan niet naar de wedstrijd maar naar Pearl Harbor, alsof hij benieuwd was hoe dat af zou lopen.
Een ander was een Argentijn. Hij deed me denken aan Miguel Chacón, een personage uit het (nog) niet verschenen korte verhaal De Nieuwe Weg van Klaas Knooihuizen, een wereldberoemd schrijver in de dop. Namaak-Asics, een dikke buik onder een kapotgedragen hemelblauw T-shirt, een niet onvriendelijk gezicht waarop helaas geen snor. Een Guus Hiddink-model had hem niet misstaan.
Verder was er een jongen die de gehele eerste helft op de loopband rende. Vermoedelijk is hij de enige Nederlander die in die drie kwartier meer kilometers maakte dan Arjen Robben. Al denk ik dat het een Spanjaard was, hij leek verdomd veel op de zoon van Mariano Rajoy, dat wil zeggen, hij leek op Mariano Rajoy maar dan jonger. Hoe de zoon van Mariano Rajoy er in werkelijkheid uitziet, dat weet ik natuurlijk niet. Misschien heeft hij wel geen eens een zoon. Het kan me, in alle eerlijkheid, geen zak schelen.
TOELICHTING
Ik typ deze stukjes altijd met de stopwatch bij de hand. Dit keer gebruikte ik de klok rechtsboven in beeld bij Nederland-Argentinië. Van minuut zestig tot minuut vijfenzestig. Vlak voordat ik begon met typen kwam Jordy Clasie in het veld. Ze noemen mij ook wel eens Clasie, maar dat schrijf je anders. Gelukkig noemen ze me nooit Jordy. Wat een naam. Zo zou ik mijn goudvis nog niet noemen. (wel: Wilfried)
Er zijn twee bezoekers van de sportschool die niet in het stuk voorkomen. Dat verdienden ze niet. Ze waren gewoon aan het sporten, net als ik. Vet saai.
De dikke Argentijn was helemaal niet saai. Die sportte namelijk niet en in een sportschool val je dan al snel op. Hij had een fitnessbankje in de luie stand gezet en keek drie kwartier lang naar de wedstrijd. Af en toe was er een kans. Dan riep hij dingen als ‘Aah’ en ‘Mrwhuh’. Net als ik ging hij in de rust naar huis. De sportschool ging sluiten. Ik vroeg me af waarom hij niet met bekenden was gaan kijken en of hij een plek had waar hij de tweede helft kon zien. Ik vroeg het niet. Je hoeft niet alles te weten. Dat is nergens goed voor.