5 minuten #19 – R.I.P. Wilfried Knooihuizen

Drie maal raden wie er dood is. Het is Wilfried Knooihuizen. God hebbe zijn ziel, zoals dat zo mooi heet, al is het de vraag of goudvissen een ziel hebben. Een andere vraag is of God bestaat. En of je het met een hoofdletter moet schrijven of niet. Ik vind van wel.

Wilfried Knooihuizen was een voorbeeldige vis. Hij zwom, hij at, hij wroette wat door de steentjes op de bodem, wat wil je nog meer? Ik kreeg hem ooit op mijn verjaardag. Ook Johnny kreeg ik toen, Johnny Knooihuizen. Die is al wat langer dood. God hebbe zijn ziel ook.

Op internet had ik destijds gezocht hoe dat eigenlijk moest, goudvissen verzorgen. De meningen waren verdeeld, maar de meerderheid vond dat het in het geheel niet zo moeten. Daar zijn die dieren niet voor gemaakt. Ze worden doodongelukkig in hun kom en ze gaan veel vroeger dood dan in de natuur. Dat klopt waarschijnlijk wel. Johnny stierf na drie jaar, Wilfried na bijna vijf. In het wild worden ze wel vijftien. Als ze niet worden opgegeten door een snoek of een reiger. Dat gevaar heb je niet als je in een kom zwemt. Niet in mijn huis tenminste.

Goudvissen hebben de eigenschap dat ze hun lichaamslengte aanpassen aan de grootte van hun woonomgeving. Zitten ze in een klein vaasje, dan blijven ze klein. Handig, zou je denken, maar dat is dus helemaal niet handig. Hun orgaantjes groeien wel door, totdat alles bekneld raakt en dan gaan ze dood. Of, wat ook kan, ze sterven aan een opgezwollen zwemblaas. Dat is Wilfried vermoedelijk overkomen. Ik vind dat mooi klinken, een zwemblaas. Als ik er een had, zou ik er graag aan sterven.

Wilfried is inmiddels in besloten kring door de wc gespoeld. Geen bloemen. Die haatte hij met heel zijn beknelde hartje.

TOELICHTING
Er is geen toelichting. Ik moet namelijk als de wiedeweerga naar het station, alwaar mijn trein vertrekt.