5 minuten #34 – Heineken op festivals

Mojo kondigde aan dat ze volgend jaar op hun festivals Heineken gaan schenken in plaats van Grolsch. Twitter ontplofte, als ik het zo mag uitdrukken in tijden van oorlog en aardbevingen en blauwe whatsapp-vinkjes. Wat dacht Mojo wel niet? Dat hun bezoekers slootwater gingen drinken?

Mensen van zes jaar oud, kinderen genoemd, zeuren wel eens over spruitjes, worteltjes en witlof. Dat lusten ze niet en daarom gaan ze ermee kliederen en/of huilen. Hoe ouder je wordt, hoe minder eenvoudig je daarmee wegkomt. Wie tijdens het eerste bezoekje aan zijn schoonouders alle stukjes paprika en champignon uit de lasagne vist en op de rand van zijn bord opstelt, loopt een verhoogde kans snel weer vrijgezel te zijn. Je eet dus dapper door en komt er vroeg of laat achter dat paprika’s en champignons helemaal niet zo vies zijn als je je herinnerde. Op een gegeven moment lust je zelfs olijven. Dan ben je officieel volwassen.

Als het op bier aankomt, wordt het vreemd genoeg geaccepteerd dat volwassenen zeuren. Wie zegt dat Heineken vies is, zegt eigenlijk: kijk mij eens met mijn ontwikkelde smaak. In de praktijk blijkt dat bijna niemand het verschil kan proeven. Zeker niet op een festival, waar je je heel de dag volpropt met smaakpapil-aantastende halflauwe pizza’s en veel te zoute patat (daar hoor je trouwens niemand over. Smerig eten is geen probleem voor fijnproevers).

Op veel festivals wordt bier elektronisch getapt, met vijf tegelijk, het staat dikwijls al tien minuten dood te gaan voordat je het in handen krijgt, er zitten wespen en zweet in als de zon schijnt en regen als het regent en het zit in slappe plastic bekertjes met een richeltje waar je speeksel onder blijft steken, wat vet goor is. Wie onder die omstandigheden het verschil nog proeft tussen Grolsch en Heineken, kan rijk worden in de voedselindustrie.

Toen ik tien was, lustte ik niets, behalve pannenkoeken. Mijn ouders waren bang dat ik dood zou gaan van de honger en dan moesten zij de gevangenis in, dus stelden ze voor dat ik een hondje zou krijgen als ik een jaar lang mijn bord leeg zou eten. Het werkte. Na een jaar at ik alles. Ik kreeg uiteindelijk geen hondje maar een parkiet. Ik noemde hem Twietie, wat niet bijster origineel was. Vier jaar later stierf Twietie aan parkietenkanker.

TOELICHTING
Volgens mij gaat dat hele Grolsch-Heinekending niet over smaak. Het gaat over trots. Vooral Brabanders, Tukkers, Achterhoekers en Friezen hebben daar last van. Ze zijn trots op hun afkomst en ze haten Amsterdam (al wonen ze er wel) en daarom vinden ze Heineken vies en Grolsch (of Brand of Sonnema) lekker.

Ik ben een Drent in Amsterdam. Drenten in Amsterdam doen niet aan trots. Daar ben ik trots op.

Ik weet nog goed dat Twietie stierf. Ik zat in de vierde klas en was huiswerk aan het maken toen mijn moeder riep dat hij dood was. Ik zag dat hij nog ademde. Ik nam hem in mijn handen en streelde hem over zijn ruggetje en zijn borst. Ik had het idee dat hij dat waardeerde. Hij leek vrede te hebben met zijn naderende dood. Een haf uur later ademde hij niet meer. We begroeven hem in de tuin, in een schoenendoos van Adidas.