5 minuten #36 – De duim en de Deen

Ik heb mijn duim bezeerd aan een aardappel. Het was een aardappel van het merk Bordeaux. Of misschien was Bordeaux niet het merk, maar de kleur. Of allebei. Er stond hoe dan ook ‘Bordeux’ op de zak. Ook stond er ‘1,5 KG VRIJ VASTKOKENDE AARDAPPELS’ en ‘ras/code: CERIBA Nederland’ en ‘Herkomst: 2457/06/317 B 47’, maar nergens stond: pas op, gevaarlijk.

Als ik bij wijze van gedachte-experiment buiten mezelf treed en dan naar mezelf kijk, dan zou ik denken: best dom, je duim bezeren aan een aardappel. Ik denk vrij vaak over andere mensen: best dom. Met name in het verkeer. De keuze voor een scooter of een hummer duidt mijns inziens niet op een buitengewone intelligentie. Of, dat kan ook, je bent wel intelligent maar bovenal enorm asociaal.

Op een andere manier dom zijn mensen die niet uitkijken. Voetgangers die zomaar oversteken, automobilisten die zitten te whatsappen. Ze hoeven elkaar maar te kruisen en je hebt een ongeluk. Ik verbaas me er soms over hoe weinig lijken er in Amsterdam langs de kant van de weg liggen.

In de supermarkt (waar de meeste van mijn avonturen zich afspelen, vooral omdat ik op een dag niet veel meer doe dan achter een computer zitten, wat vrij saai is, en naar de supermarkt gaan) was een meisje dat ‘solution’ zei, midden in een verder normale Nederlandse zin. Dat kwam doordat ze een kakmeisje was. De hele supermarkt was vol met kakmeisjes. Die kregen misschien korting of zo. Alleen de kassajongen en ik waren normaal, al kun je je afvragen hoe normaal het is om als jongen in een supermarkt vol kakmeisjes rond te lopen.

De supermarkt heette Deen. Dat is niet de nationaliteit van de oprichter, maar de achternaam. De Dirk gebruikt juist alleen de voornaam en Albert Heijn de volledige naam. Er zijn blijkbaar geen regels.

TOELICHTING
Het is achteraf jammer dat ik niet doorging op de aardappel, maar uitweek naar ‘dom’. Over aardappels kun je heel veel vertellen. Bijvoorbeeld dat ze allemaal namen hebben, zoals bintje en opperdoezer en nicola en doré. Tegenwoordig heten ze bij de meeste supermarkten ‘vastkokend’ of ‘iets kruimig’. Best zonde, maar ook wel weer handig. Het is net als kinderen krijgen: je levert iets in, maar je krijgt er heel veel voor terug.

Misschien zouden ze dat bij supermarktnamen ook moeten doen. Albert Heijn wordt dan ‘vet duur’, de Aldi ‘zo goed als gratis’, de Deen ‘korting voor kakmeisjes’ en de Dirk ‘prima supermarktje, maar pas op voor de aardappels’.

Mijn blessure ontstond doordat ik een plekje (ik weet even geen beter woord dan ‘plekje’) wilde wegkrabben. De schil van de aardappel schoot onder mijn duimnagel. Dat doet nu een beetje pijn. Het gaat vast over. Alles gaat over. Dat is het mooie en tegelijkertijd het meest pijnlijk van alles.