5 minuten #48 – Een boek van Martijn Simons in een bibliotheek

Ik las vanochtend een boek. Twee uur, toen was het uit. Het was niet zo’n dik boek en las het expres heel erg snel, want het was voor mijn werk, niet voor de ontspanning. Toch genoot ik. Het boek was van Martijn Simons, die ga ik vrijdag interviewen. Ik vind het stom als je iemand interviewt zonder dat je zijn boek hebt gelezen, al kun je er natuurlijk gemakkelijk omheen lullen, zodat het net lijkt alsof je het wel hebt gelezen.

Het boek ging over een jongen die zomervakantie viert na zijn eindexamen. Echt vieren is het niet, hij vindt er geen reet aan en het is veel te warm. Ik vind zomervakantie het gaafste wat er is en te warm bestaat niet, behalve misschien in Dubai. Niet in Nederland, daar bestaat alleen te koud, dat is het bijna altijd. Er is mij overigens beloofd dat het de komende twee weken niet gaat regenen.

Het boek speelt zich af in een dorp en er is een zwembad in dat dorp. In het dorp waar ik opgroeide en waar ik de zomervakantie doorbracht na mijn eindexamen is ook een zwembad. Daar moest ik steeds aan denken. Het was heel herkenbaar allemaal.

Ik vind ‘heel herkenbaar’ het stomste compliment dat je kunt krijgen, ik schrijf nooit iets omdat ik wil dat mensen het herkenbaar vinden. Het is juist de bedoeling dat ze denken, goh, zo had ik het nooit bekeken, maar nu je het zegt! Mijn ‘heel herkenbaar’ is wel degelijk als compliment bedoeld. Er waren ook mooie observaties is het boek, bijvoorbeeld dat de doos van Mastermind smal is. Dat ziet natuurlijk iedereen, maar schrijf het maar eens op.

In las het boek in de bieb, niet die bij het station maar op het Roelof Hartplein. Ik zat aan een grote tafel waarop kranten lagen. Eerst waren er niet zoveel mensen maar later wel, toen zat de hele tafel vol. Ik denk dat het voor veel mensen een ritueel is, dat ze daar elke dag komen. Toch groette niemand elkaar, het was een vrij anoniem gebeuren. Iedereen was man en oud, behalve ik (jong) en een vrouw (vrouw). De vrouw vroeg aan de man naast haar of hij haar koekje wilde.

TOELICHTING
Meestal lukt het me om het verhaal af te ronden binnen de vijf minuten. Ik kijk af en toe op mijn telefoon die op stopwatch staat hoeveel tijd ik nog heb en als dat ongeveer een halve minuut is, dan rond ik het stuk af. Dit keer lukte dat niet. Er komt nog een heel verhaal achteraan, over dat de man naast de vrouw dat koekje niet wilde en de man aan de andere kant ook niet. Die tweede was niet per se oud. Hij was zwart, ik kon niet goed inschatten hoe oud hij was want blacks don’t crack, zoals een zwarte vriendin van mijn moeder wel eens zegt. Die zegt overigens wel meer.

Het verhaal gaat nog verder, maar eigenlijk is het niet zo interessant, bedenk ik nu. Die 5-minutengrens is zo gek nog niet.

Gisteren sprak ik een blanke vrouw die liever anoniem wil blijven, die ik dertien jaar te jong schatte. Misschien ligt het niet aan de huidskleur, misschien ligt het aan mij.

Dan nu een huishoudelijke mededeling: vrijdag is het Blogbal. Daar wordt de Blogger des Vaderlands gekozen. Ik ben genomineerd. Dat had ik al eens gezegd. Nieuw in dit verhaal is dat ik er vrijdag over ga vertellen bij BNR. Dat is een radiozender. Wilfred Genee (bekend van tv) presenteert de boel en ik mag een paar zinnen zeggen over bloggen omdat ze denken dat ik daar de juiste persoon voor ben, wat waarschijnlijk niet zo is, maar ach.

De exacte tijd laat ik nog wel weten via andere kanalen, zoals daar zijn Facebook, Twitter en het Oranjekanaal, waar ik vroeger op schaatste en in zwom, al naar gelang de buitentemperatuur.