5 minuten #61 – Strava op de stadsfiets

In tegenstelling tot de rest van de wereld ben ik geen wielrenner. Het lijkt me best leuk, dat is het niet, maar het lijkt me bovenal tijdrovend. Wil je een fatsoenlijk tochtje maken, dan ben je al snel een hele middag kwijt. Wat dat betreft kun je beter gaan hardlopen. Dat doe ik ook niet, maar dat wil niet zeggen dat het niet waar is.

Het lijkt me ook vervelend om met materiaalpech langs de kant van de weg te staan. Daar komt bij dat ik erg slecht ben in de weg. Ik verdwaal nog terwijl ik op mijn eigen wc zit te ontlasten.

Op een ding ben ik wel jaloers: Strava. Dat is een app die precies laat zien waar je hebt gefietst en hoe hard. Op bepaalde afgebakende stukken kun je records neerzetten. Je fietst dan tegen iedereen die de app ook heeft.

Onlangs bedacht ik dat je helemaal geen racefiets hoeft te hebben om Strava te gebruiken. Sindsdien meet ik alle tochtjes die ik maak met mijn Union Safari. Het is een dolle boel. Ik wilde aanvankelijk enkel weten hoe hard ik eigenlijk fiets, maar zo werkt het dus niet. Elke dag probeer ik sneller te zijn dan de dag ervoor. Dit heeft gevolgen. Rugzweet. En frustraties.

Dat laatste komt door andere weggebruikers. Die leveren vertraging op. Al vloekend bedacht ik dat vrijwel elke vertraging terug is te voeren op automobilisten. Direct, omdat je voor ze moet wachten bij een overgang en omdat ze je afsnijden omdat het eikels of debielen zijn, maar ook indirect. Als bijvoorbeeld iemand op het fietspad te ver naar links rijdt en je kunt er niet langs, dan lijkt dat de schuld van de fietser, maar het is de schuld van de automobilist. Omdat zij van die brede wegen nodig hebben, blijft er nauwelijks ruimte over voor fietsers. Het heeft me de nodige records gekost.

Duiven zijn trouwens ook irritant, maar die kunnen daar geloof ik niet zo gek veel aan doen.

TOELICHTING
Ik ben aan het radicaliseren. Voorheen duldde ik de automobilist tot op zekere hoogte. Hoe ouder ik word, hoe minder begrip ik voor ze heb. Er komt een dag dat dit misgaat.

Tenzij ik bijdraai. Dat kan ook. Voorbeeld: afgelopen vrijdag zat ik met vrienden (m/v) in het Sarphatipark. We kwamen te spreken over wc-brillen. Ik vond het niet nodig om die na het plassen weer omlaag te doen. Daar zit een gedachte achter. Zou na mij weer een man komen, dan zou die de bril weer omhoog moeten doen, plassen, en dan weer omlaag, met alle metaalmoeheid van dien.

De vrouwen in ons gezelschap bleken voordat ze gingen zitten niet altijd te controleren of de bril wel omlaag is. Dat levert gevaarlijke situaties op. Je kunt bijvoorbeeld vast komen te zitten. Iemand vertelde een verhaal over een vrouw die op die manier haar heup had gebroken. Ik weet niet of het waar was, maar het zou kunnen.

Sindsdien doe ik de bril na het plassen soms omlaag.

Je kunt je nog altijd inschrijven voor de nieuwsbrief. Dan krijg je elke week een verhaal in je mailbox en het kost niks. Er is nu zelfs een actie: wie zich in juni aanmeldt, krijgt een exclusief verhaal retour. Nieuwsbrief only. Nou, ik zou het wel weten. Ook omdat je je direct weer af kunt melden.