Het velletje van de paprika

Ik heb meer dan een jaar geen stukjes gepubliceerd op mijn website. Hoe langer ik wachtte, hoe hoger de lat kwam te liggen. Inmiddels ligt de lat zo hoog dat ik hem onmogelijk kan halen. Dat besef voelt als een opluchting, in tegenstelling tot het velletje van de paprika dat vast zit in mijn keel. Met mijn vingers kan ik er net niet bij en met mijn tong al helemaal niet. Ik zeg niet dat ik de evolutietheorie ontken, maar ik heb mijn twijfels.

Het was een groene paprika. Groene paprika’s zijn de minst populaire paprika’s. Het zijn mijn favoriete paprika’s. Tot een paar jaar geleden was dat een voordeel. Alle kleuren konden uitverkocht zijn, groene paprika’s waren er altijd. Tegenwoordig hebben veel winkels de groene paprika’s uit het assortiment gehaald. Ze verkopen apenkoppenijs, ze verkopen dertig soort tandpasta, ze verkopen geen groene paprika’s.

Ik denk dat ik met mijn vingers trouwens best bij het velletje in mijn keel kan, maar niet zonder over te geven. Dat heb ik er (nog) niet voor over.

Op internet kun je bijna alles vinden: de meeste paprika’s die in Nederland geteeld worden zijn van het type California Wonder; de producent van apenkoppenijs spelt apenkoppenijs zonder tussen-N; paprikavelletjes blijven regelmatig in kelen steken; vaker nog zijn het de vliesje van de popcorn.

Het is om die reden dat ik geen popcorn eet. Sommige mensen vinden dat ik dan ook geen paprika’s zou moeten eten. Ze zeggen dat ik inconsequent ben. Ik zeg dat je beter inconsequent soms iets goeds kunt doen dan consequent alles fout.

Als er een velletje vast zit in mijn keel maakt mijn lichaam slijm aan. Het gaat automatisch, ik hoef er niets voor te doen. Als ik het slijm ophaal is er een kans dat het velletje loslaat. Dat zou erg opluchten. Ik ken een mop over een man die zijn schoenen een maat te klein koopt zodat hij zich heel de dag kan verheugen op de avond, als hij ze eindelijk uit kan trekken. Maar dit is geen mop, dit is echt. Er zit een velletje van de paprika in mijn keel en dat drijft mij tot waanzin.

De mensen op het internet adviseren om appels te eten, droog brood (liefst van een paar dagen oud), Goldstrike (dat moet je drinken), ontbijtkoek, bananen en apenkoppenijs.

Ik heb een banaan gegeten en ben halverwege mijn eerste ontbijtkoekreep. Het velletje zit er nog steeds. Ik heb geen honger, ik heb net mijn avondeten opgegeten. Het was penne rigate met diverse groenten, waaronder groene paprika.

Iemand op een forum heeft al vier dagen een velletje in haar keel. Ze heeft een vinger in haar keel gestoken zodat ze moest overgeven. Het mocht niet baten. De mensen op het forum schrijven dat ze naar de dokter moet gaan.

Plottwist/anticlimax: terwijl ik schreef over het overgevende meisje en de tweede helft van de ontbijtkoekreep opat is het velletje verdwenen. Mijn dank gaat uit naar forumgebruikers Ekki en TrefleQ.

Voor dit verhaal was het beter geweest als ik had overgegeven en artsen had bezocht. Uit leed komt de beste kunst voort. Tragiek, dat is wat de mensen willen. Ik kan natuurlijk iets tragisch verzinnen, maar dit is een waargebeurd verhaal.

Dertig minuten later

Er zit een fantoomvelletje in mijn keel. Misschien is het een wond. Ik ben misselijk van de ontbijtkoek. Dit is een tragisch verhaal.