Luisteren naar Clipping #2: de teksten
De introductie-aflevering van deze serie is waarschijnlijk het slechtst gelezen stuk op deze site ooit, waardoor ik even twijfelde of ik dit plan – een jaar lang elke maand over hetzelfde album schrijven – niet beter kon uitvoeren met de laatste plaat van Lana Del Rey, volgens OOR het beste wat er in 2019 verschenen is. Maar nee, ik ga door met There existed an addiction to blood van Clipping. Omdat ik dat nu eenmaal besloten had, omdat er over Lana Del Rey wel genoeg geschreven is, maar vooral omdat het voor mezelf leuker is. Dat album van Lana Del Rey is best mooi, maar ik had hem na een of twee luisterbeurten wel doorgrond. Ik weet niet of ik TEAATB over een jaar nog steeds met plezier opzet, maar voorlopig heb ik hem nog niet uitgespeeld.
Deze keer heb ik op de teksten gefocust, die tot nu toe goeddeels lang mij heen waren gegaan. Nu ik er aandachtig naar luisterde, vielen ze me eerlijk gezegd een beetje tegen. Inhoudelijk dan. De rijmschema’s van Daveed Diggs zitten ontzettend vernuftig in elkaar, dat is duizelingwekkend (op een lekkere manier) maar wat hij op dit album te zeggen heeft vind ik een stuk minder interessant. Het is alsof hij de scripts van zijn favoriete cult-horrorfilms op rijm heeft gezet. Het is een grote freakshow vol achtervolgingen, donkere steegjes en afgerukte ledenmaten. De tekst van Nothing is safe is ook echt op een horrorfilm gebaseerd, Assault On Precinct 13 van John Carpenter. De muziek is op een bepaalde manier ook heel Carpenteriaans, voor zijn soundtracks gebruikt die ook graag het hoge register van de piano.
Ik hou niet echt van horror en ik heb er lang genoeg van als Blood of the fang de hele plaat in een ander perspectief plaats. De fantasie-horror wordt hier ineens werkelijkheid. Diggs koppelt het aan de zwarte burgerrechtenbeweging en namedropt terloops een flinke hoeveelheid jongeren die hun strijd met hun leven moesten bekopen. Ik moet denken aan wat Thomas Heerma van Voss in de Groene Amsterdammer schreef over de opkomst van Amerikaanse horror in de jaren vijftig. “Voor de meeste witte bioscoopbezoekers groeit horror uit tot een tamelijk escapistisch genre, vermaak dat losstaat van de werkelijkheid, terwijl het voor veel zwarten samenvalt met de basale, permanente dreiging van de buitenwereld.”
Op een vergelijkbare manier werkt Attunement, het voorlaatste nummer op het album. Het geweld komt hier niet van buiten maar van binnen: Diggs zit in het hoofd van een diep ongelukkig mens met suïcidale neigingen. In plaats van hem of haar te redden, moedigt hij aan om de sprong te wagen. Heel naar. En dat terwijl de dood op het grootste deel van TEAATB iets om je aan te verlekkeren. Daar ben ik mooi ingetrapt. Nee, luisteren naar Clipping is niet echt goed voor je eigenwaarde.
Ik haat het altijd als recensenten dit schrijven, omdat ik het er vrijwel nooit mee eens ben, maar nu doe ik het zelf ook: ook na tig luisterbeurten blijft TEAATB nieuwe details prijsgeven. Mijn favoriete detail van deze sessie zit in Run for your life. Het nummer is grotendeels a cappella, je hoort alleen wat vage straatgeluiden. In de eerste helft, hoor ik nu, komt af en toe een auto voorbijgereden, en uit het raampje van die auto – zo stel het mij tenminste voor – klinkt de beat die in de tweede helft op een reguliere manier onder Diggs’ raps zit. Wat een creativiteit. Ik vind dat niet normaal.