Zoek de verschillen
Er ging een foto rond op Twitter. Twee foto’s eigenlijk. Op de eerste geven Donald Trump en de Japanse premier Shinzo Abe elkaar een hand. Op de tweede doen Barack Obama en de Japanse keizer Akihito dat. Obama maakt een buiging. Trump niet. Hij kijkt onnozel uit zijn ogen, alsof hij niet helemaal weet waar hij is. Het bijschrift: zoek de verschillen.
Wat raar, dacht ik. Er zijn betere voorbeelden te vinden om aan te tonen dat Trump niet deugt en dagelijks komen er tientallen bij. Deze foto’s zijn vergezocht. Zeggen ook helemaal niets. Wie weet heeft Trump net voor of na de klik wel degelijk een buiging gemaakt.
De afzender van de tweet, Jack Posobiec, blijkt te werken voor een lobbygroep voor Trump. Ik had de foto’s verkeerd geïnterpreteerd. Obama had niet mogen buigen. Trump blijft tenminste recht overeind staan, zoals het een ware patriot betaamt.
Wat vertelt dit ons? Zeg het maar. Misschien is het beter dat ik blijf schrijven over onbekende bands en chocoladepepernoten, ter verlichting van wat verlicht moet worden. Misschien ook niet.
Dit verhaal begon eerst anders, namelijk zo: ‘Als kind droomde ik ervan onzichtbaar te zijn. Als puber nog vaker – dat behoeft geen uitleg. In het Amsterdamse verkeer ondervind ik dagelijks hoe het is om mijn droom te leven. Het is niet wat ik ervan verwachtte.’
Er volgde een verhandeling over opgestoken middelvingers en toegewenste ziektes, een spel waaraan ik doorgaans graag deelneem, behalve vandaag. Dat kwam door mijn muts. Die dempte het geluid en dat maakte mij rustig, alsof ik een paardenslaapmiddel had gesnoven.
Vervolgens liet ik het verhaal uit de hand lopen. Bij het stadsdeelkantoor, dat ik bezocht om mijn rijbewijs te verlengen, deed ik een plan uit de doeken om het dragen van een muts voor alle verkeersdeelnemers verplicht te stellen. Ik werd naar een kamertje geleid, waar mij ondubbelzinnig duidelijk werd gemaakt dat ik dat idee beter nooit meer ter sprake zou brengen. Ik vond het maar een vreemd verhaal.