Chocoladepepernoten
Soms ben ik net een vrouw, als je dat zo mag zeggen. Een onverklaarbare aandrang tot het eten van chocola maakt zich van mij meester. Waren mijn voeten van chocola geweest, ik had ze allang verorberd. Dagelijks dank ik de schepper dat hij mijn voeten niet van chocola maakte. Is dat heus? Neen. In de schepper geloof ik niet en tot nu toe had ik mij nooit gerealiseerd dat mijn voeten niet van chocola zijn. Ik wist het, zoals ik weet dat bijna alles niet van chocola is, maar je kunt niet overal bij stilstaan. Daarvoor is het leven te kort. Had ik in de schepper geloofd, ook dan zou ik hem niet danken. Ik zou hem vragen om wereldvrede. Ging dat niet lukken, dan kon hij misschien af en toe mijn kamer stofzuigen.
Mijn keukenkastjes weten niet wat chocola is. Zodra het in huis is, eet ik het op. Ik moest dus naar de supermarkt. Het spijt mij. Dit verhaal moest over de Nobelprijs van Bob Dylan gaan, maar iets dreef mij in deze richting. Omdat ik het stom vond om enkel chocola af te rekenen, kocht ik zestien rollen wc-papier van het goedkoopste merk. Normaal gesproken koop ik het een-na-goedkoopste merk. Niet dat ik het goedkoopste merk niet vertrouw, maar zestien rollen is meteen weer zestien rollen. Het een-na-goedkoopste merk gaat per acht, dat is meer dan genoeg.
Het een-na-goedkoopste merk was van naam veranderd. Hoe het eerst heette herinner ik mij niet. Nu heette het Gwoon, als in Gewoon, maar zonder e. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, dat zal erachter steken. Waarom de e eruit gehaald? Als het echt gewoon was, dan heette het gewoon Gewoon.
Verder gingen in mijn mandje: een pak biologische melk, twee kiwi’s en een toiletblok in de smaak aqua. Omdat ik bang was dat ik de chocola in een keer op zou eten, koos ik chocoladepepernoten. Die vind ik ook lekker, zij het niet zo lekker dat ik ze in een keer op wil eten. Doe ik dat wel, dan word ik misselijk. Dat weet ik nu.