De vlogger
De eerste keer dat ik een vlog zag, begreep ik er niets van. Een jongen had een nieuw vest gekocht en filmde zichzelf in zijn badkamer. Het was een trui van het merk Stone Island. De jongen had een lage stem, de trui een hoge kraag. Het vetst vond de jongen het logo van Stone Island op zijn linkermouw.
Ik snapte niet waarom hij het gefilmd had en al helemaal niet waarom hij het online had gezet. Het filmpje werd een hit, iedereen vond het raar. Inmiddels gaan de meeste commentaren onder de video over het vest. De echtheid ervan wordt in twijfel getrokken. Er is veel namaakspul op de markt. Dat die jongen zichzelf gefilmd heeft, daar kijkt niemand meer van op.
Sinds een jaar of twee staan vloggers in de krant. Aanvankelijk werd in die artikelen gepoogd het fenomeen te duiden. Inmiddels zie je steeds vaker conventionele interviews. Net als andere BN’ers praten vloggers over werk en privéleven en hoe dat met elkaar verstrengeld is.
Schaamte is een terugkerend onderwerp. Dat die vloggers zomaar heel hun leven bloot leggen! In de praktijk valt dat mee. Ze bepalen zelf wat ze wel en niet laten zien. Veel actieve sociale-mediagebruikers houden minder verborgen dan de meeste vloggers.
Ik las ergens dat in elke schoolklas wel een vlogger zit. Dat nam ik voor waar aan. Dom. Als één op de dertig kinderen zichzelf heel de dag loopt te filmen, dan had dat op moeten vallen. Dat bedacht ik pas toen ik er eentje zag. Een vlogger. In het wild. In de supermarkt, om precies te zijn. Waar anders?
Hij leek een tot leven gewekte parfumreclame. Zijn gezicht zat verborgen onder een dikke laag plamuur en hij filmde zichzelf terwijl hij zijn boodschappen uitzocht. Daarbij zei hij letterlijk wat hij dacht. Het waren weinig inspirerende gedachten. ‘Kaas is misschien wel lekker, maar ja, ook best duur, misschien moet ik een klein stukje nemen, ja, dat doe ik, zo, drie euro zevenenzeventig, vooruit maar, en nu op naar de pasta, dat heb ik lang niet gegeten zeg, misschien wel een week, oh nee, haha, ik heb zondag nog pasta gegeten bij Randy, met zalm, heerlijk.’
Zoiets zou ik best op internet durven zetten. In wezen doe ik dat al. Het verschil is dat ik mijn vlogs schrijf. Met zo’n camera op jezelf gericht hardop pratend door de supermarkt lopen, daar zou voor mij de schaamte zitten.
Bij de kassa zette de vlogger zijn camera uit. Dat vond ik netjes van hem, maar jammer voor zijn kijkertjes. Van vrijwel elk supermarktbezoek geldt het kassamomentje als hoogtepunt.