Nieuws februari 2014

Februari zit er weer op. Kort maandje. Karig ook, qua opdrachten. Ik was ziek, dat scheelt, maar toch. Nu goed. Hieronder een overzichtje voor de liefhebber.

BUMA/STEMRA MAGAZINE
Voor de 22.000 leden van Buma/Stemra schreef ik een artikel over muziekprogramma’s op televisie. Die zijn er namelijk steeds meer en ze worden steeds serieuzer. Op zo’n Beste Singer-Songwriter van Nederland is natuurlijk nog steeds van alles aan te merken, maar het is voor de scene waarin ik me begeef een stuk interessanter dan The Voice. Ik sprak met Giel Beelen, Dennis Weening en Tjeerd Oosterhuis over hun programma’s. Binnenkort te lezen. Dan plaats ik wel een linkje, want zo ben ik.

OOR
Voor OOR 3 schreef ik weer een handvol recensies. Hij is binnenkort te koop. Beter ben je er als de kippen bij, want die dingen vliegen over de toonbank als waren het zoete broodjes. Om je warm te maken: mijn recensie van de nieuwe Blood Red Shoes is hier te lezen en een ouwetje van Run The Jewels hier.

HP/DE TIJD
Drie nieuwe columns om te lezen.

Šeki uit De Bus en het einde van de angst
Over een van de meest legendarische figuren van de vaderlandse televisie sinds de uitvinding van de vaderlandse televisie.

Elke tijd heeft zijn eigen angst. In de laatste eeuw voor Christus waren de mensen bang dat de hemel op hun hoofd zou vallen. Vervolgens vreesde men een kleine twee millennia de toorn Gods, daarna de bom, en tegenwoordig de moslims. In het voorjaar van 2000 waren we bang voor Šeki.

Film over een door vrouwen gedomineerde samenleving wekt vooral jaloezie
Over zo’n filmpje dat iedereen begon te delen omdat het een enorme eye-opener zou zijn, wat het niet is.

Majorité opprimée toont een dag uit het leven van Pierre, een jongeman in een door vrouwen gedomineerde samenleving. Pierre is een wat kleurloze figuur, een Alexander Pechtold-lookalike in bermudashorts met de flair van een stapel brandhout. Hij verzorgt het huishouden en brengt het kroost naar de crèche; vrouwlief verdient het inkomen en vertegenwoordigt het gezin op oersaaie ‘building meetings’. Hoewel Pierre niet bepaald France’s Next Top Model is, wordt hij voortdurend nagefloten door hitsige vrouwen. Een aantrekkelijke junk biedt aan om hem te pijpen. Er joggen geregeld topless vrouwen door het beeld.

Waarom ik bang ben voor een pedoseksueel aangezien te worden
Over een dag in het park, toen ik niet met een jongetje durfde te spelen.

Een van de speeltoestellen was een soort reuzentol, een verticale schijf die kon draaien rond een metalen staaf waarop een stuurtje was bevestigd. Op de schijf stond een jongetje van een jaar of vijf met kort zwart kroeshaar en een donkerblauwe winterjas, op de groei gekocht. Het kind wist zich duidelijk geen raad met de tol. Hij hield zich vast aan het stuur terwijl de schijf langzaam wegdraaide. Het deed denken aan een vallende shorttracker in slow motion. Ik moest lachen. Het jongetje zag mij en lachte ook. Ik trok een gekke bek en hij lachte nog harder. Ik stopte. Wilde hem laten zien hoe die tol werkte, denk ik. Of heel hard aan de schijf draaien, dat vinden kinderen leuk. Toen bedacht ik me en liep ik verder.

NRC-NEXT
Binnenkort, wanneer precies weet ik niet, debuteer ik in een dagblad. Dat dagblad is NRC-Next. Zelf schrijven ze nrc.next. Ik vind dat prima. Hierover (over het artikel bedoel ik) later meer.

Fijne maart gewenst. Tot later.