5 minunten #18 – niet getreurd

Dit stukje komt anderhalve dag later dan je gewend bent. Dat heeft niets met de dag van nationale rouw te maken, maar met een ernstige ziekte die ik onder de leden had, genaamd grieperig. Ik had fantastische koortsdromen. Eentje ging over Hef, een rapper. Ik mocht hem een uur lang interviewen in de McDonalds aan de Kinkerstraat in Amsterdam. Hef praatte aan een stuk door, vooral door zijn telefoon, tegen andere mensen. De tijd tikte weg en ik had nog geen woord gehoord dat de moeite van het noteren waard was.

Tussen de dromen door had ik moeite om de nationale rouw een plaats te geven. Zelf voelde ik het niet zo. Ik bedoel, ik vond het enorm verdrietig allemaal, maar niet verdrietiger dan al die andere berichten over oorlog en ongelukken en moord die je door het jaar heen leest. Dat het hier Nederlanders betrof was voor mij niet van toegevoegde waarde (okay, zo zeg je dat niet, maar je begrijpt wat ik bedoel).

Op de avond van de ramp sloot Mart Smeets zijn Avondetappe af met de mededeling dat er vreselijk nieuws was. Dat vreselijke nieuws was dat van de bijna 300 doden (dat aantal was al bekend), er 154 Nederlands waren. Op de voorpagina van Trouw stond een dag later: ‘Zeker 154 Nederlanders omgekomen bij vliegramp’. Waren de buitenlanders niet belangrijk genoeg om in de kop terecht te komen?

Ik weet het, dit is niets nieuws onder de zon. Het gaat altijd al zo, niet alleen in Nederland maar overal ter wereld. Toch blijft het me verbazen. Verder wens ik iedereen veel sterkte met alles.

TOELICHTING
Ik wil niet over andermans gevoel oordelen. Als jij je deze ramp (veel) meer aantrekt dan al die andere rampen, dan is dat zo. Tegelijkertijd geloof ik dat het gezond is wanneer de media de aandacht iets beter zouden verdelen. De blik mag meer naar buiten worden gericht.

Ik heb Hef trouwens ooit geïnterviewd. Dat was nog voordat hij grootschalig bekend was. Hij gaf me toen voldoende stof voor een artikel van 4000 woorden, terwijl ik maar iets van 600 woorden kwijt kon.

De cover van nrc.next laat vandaag zien dat er onder Palestijnen veel meer doden vallen dan onder Israëliërs. Daarmee wijzen ze (indirect maar bewust) een schuldige aan. Er zijn duizenden redenen te verzinnen waarom Israël fout zit (en andersom ook), maar dat ze een sterker en beter georganiseerde ‘defensiemacht’ hebben is daar niet een van.

Ach, de media. Het is een hopeloos zootje. Gelukkig zijn er genoeg positieve uitzonderingen. Daar wil ik het verder niet over hebben. Dat is saai.

Zelf ben ik dus eigenlijk geen haar beter. Geestig wel.