5 minuten #59 – een slappe ketting

Ineens was de ketting van mijn fiets slap. Ik heb die fiets al een jaar of twee en nooit was er iets mee aan de hand, qua ketting dan, maar zaterdag viel hij eraf en dinsdag ook. Hoog tijd om naar de fietsenmaker te gaan.

De weg ernaartoe was het laatste tochtje met de oude ketting. Ik had een methode ontwikkeld waarbij de kans dat hij eraf zou vliegen minimaal was. De methode bestond eruit dat je hard moest blijven trappen op het moment dat je over een hobbeltje reed. Dat ging heel lang goed, tot een duif vlak voor mij op het fietspad landde. Ik moest heel snel kiezen: de duif doodrijden of uitwijken. Eigenlijk was het geen kiezen, het was een reflex. Het werd uitwijken en de rest laat zich raden.

Ik moest verder lopen. Gelukkig ben je in Amsterdam nooit verder dan 33 meter van een fietsenmaker verwijderd. De winkel heette Het Zwarte Fietsenplan en als ik mijn emailadres gaf kreeg ik korting. Net als ik had de fietsenmaakster zwarte handen. Ik had met haar te doen. Ik wist inmiddels dat je de kettingsmeer er niet gemakkelijk af krijgt. Onder je nagels vandaan lukt zelfs helemaal niet. Behalve dan de nagel van de duim van mijn linkerhand, die kreeg ik schoon met een vrij groot keukenmes. Bij mijn andere nagels werkte het niet, omdat de kromming ervan net even anders is waarschijnlijk. Misschien hebben fietsenmakers voor elke nagel een op maat gemaakt mes.

Ik schreef eerder over mijn band en mijn stuur. Mensen die nooit fietsen zullen concluderen dat ze dat ook maar beter niet kunnen gaan doen. Dat is onjuist. Mijn stukjes geven een verkeerd beeld. Ik heb een vrij brakke fiets en ik schrijf er alleen over als er iets mee aan de hand is. Een fiets die het doet, daar zit geen verhaal in.

TOELICHTING
Vergelijk het met het bankje voor mijn huis. Het staat er al zolang ik hier woon. Ik zit er bijna nooit op. Al die keren dat ik niet op het bankje zat, wijdde ik er geen letter aan. Vanmiddag, of eigenlijk aan het begin van de avond, zat ik er wel op en zie, ik schrijf het direct op.

Ik las een boek, een boek van Geert Mak zelfs. Reizen Zonder John. Het is een prima boek. Geert Mak gebruikt naar mijn smaak te veel tangconstructies, maar toch is het een prima boek.

Voor het bankje staan ondergrondse containers om huisvuil, papier en glas in te stoppen. Dat trekt mensen aan. Ik hoor ze en kijk op van mijn boek. Ze knikken me vriendelijk toe. Soms zeggen ze iets, bijvoorbeeld ‘sorry ik kom even je rust verstoren’ of ‘hallo’ (de score van vandaag).

Als je daar zit zonder boek, dat doe ik ook wel eens, dan werkt het niet. Dan is er namelijk geen opkijkmomentje. De mensen weten niet wanneer het logisch is om iets te zeggen en dus zeggen ze niets.

Kortom, wie contact wil met de medemens doet er goed aan om een boek te lezen op een bankje. Je moet wel echt lezen en niet doen alsof, want soms vragen ze of het een mooi boek is en dan weet je het niet.

Je kunt je nog steeds inschrijven voor de nieuwsbrief. Zeven personen gingen u al voor. Inschrijving is anoniem, maar ik kan u verzekeren dat het zeven puike personen zijn.