Luisteren naar Clipping #5: de doorstart
Hallo, welkom bij de serie Luisteren naar Clipping, waarin ik elke maand naar There Existed An Addiction To Blood luister en daar dan een stuk over schijf. Dat was althans de bedoeling. Ik heb de kantjes er wat vanaf gelopen. Mogelijk wekte ik de indruk dat ik deze minstens twaalfdelige serie voortijdig de nek om had gedraaid. Het is al vijf maanden stil. Het zou mij sieren als ik het boetekleed aantrok, maar ik wijt het toch vooral aan de coronacrisis en alles wat daarbij komt kijken, in het bijzonder een zekere afvlakking die heeft geleid tot totale desinteresse in bijna alles. Ik dacht aanvankelijk dat Luisteren naar Clipping een mooi vehikel zou zijn om mijn coronabeslommeringen aan op te hangen. In de praktijk bleek ik zelden zin te hebben om te schrijven. De stilte is op zichzelf natuurlijk ook een uiting van die beslommeringen en kan wat mij betreft ook zo opgevat worden. Mocht ik deze serie ooit bundelen, wat ik niet van plan ben, dan zal ik een aantal witte pagina’s in de bundeling opnemen. De situatie is overigens niets veranderd, het wordt eerlijk gezegd alleen maar erger en ik kan niet te beloven dat ik weer maandelijks van mij zal laten horen, maar ik doe mijn best.
De reden dat ik dit stuk schrijf is dat ik deze week een nieuw album van Clipping in mijn mailbox ontving. Dat voelde als een schop onder mijn kont, of meer als, weet ik veel, de laatste trein die voor je neus weg rijdt omdat je te trots was om op Google Maps te kijken en daardoor de weg naar het station niet kon vinden, zoiets. Ik had gefaald, zo zat het, de tijd had mij ingehaald en ik kon het nog een beetje goedmaken door zo snel mogelijk de serie weer op te pakken.
Ik heb het nieuwe album nog niet beluisterd. Het heet Visions Of Bodies Being Burned en het is het tweede deel van een tweeluik. TEAATB is het eerste deel. Ik kan niet wachten om VOBBB op te zetten. Ik ben benieuwd of het een ander licht werpt op TEAATB. Dat kan haast niet anders. Terwijl ik deze alinea schrijf is mijn desinteresse ineens verdwenen. Zo gaat het de hele tijd. Ik herstart deze serie niet alleen om iets goed te maken, maar ook en vooral omdat ik er gewoon weer zin in heb.
De eerste single van VOBBB heet Say The Name. Dat nummer heb ik wel gehoord. Het is vintage Clipping, erg duister en gelaagd maar binnen het oeuvre niet opvallend. Thematisch sluit het aan bij TEAATB: de tekst is gebaseerd op de horrorfilm Candyman en er zijn hints naar de echte wereld. Daarover later meer. Op of rond 23 oktober bijvoorbeeld. Dan verschijnt het album.
Ik luisterde nu dus vermoedelijk voor het laatst naar TEAATB zonder de opvolger te kennen. Ondanks de pauze van vijf maanden bleek ik de plaat niet vergeten te zijn. Single Nothing Is Safe, aanvankelijk mijn favoriete nummer op de plaat, heb ik te vaak gehoord. De kracht ervan lag voor mij in de plotselinge geluidsmuur die opgetrokken wordt als het refrein inzet. Dat kan je versteld doen staan als je het voor het eerst hoort, maar als je het aan ziet komen is het effect weg. Vroeg of laat zal iemand een app uitvinden die nummers ontleedt en opnieuw opbouwt, zodat je elke keer verrast wordt. Ik geloof niet of ik daar op zit te wachten. Liever hoor ik een herinterpretatie van de artiest zelf. Daar leent livemuziek zich goed voor. Dat is er nu niet. Daar baal ik van.
Ik geloof niet dat ik dit eerder geschreven heb, maar ik hoor elke luisterbeurt nieuwe details, of misschien zijn het details die ik al eerder hoorde maar die ik weer vergeet omdat het maar details zijn. Het zit hem vooral in de producties. Bepaalde basloopjes, hihats, snaredrums of het plots ontbreken daarvan, ergens ver weggepropt in de mix. Als je daarop focust is TEAATB een enorm rijke plaat. Er gebeurt van alles, geen seconde is hetzelfde. Ik denk niet dat het zin heeft om voorbeelden te noemen, misschien komt dat nog eens, in aflevering 426 of zo. Tot die tijd adviseer ik om het album eens met een goede koptelefoon geconcentreerd te beluisteren. Deze tip geldt ook voor andere albums.
Een paar dingen die opvielen:
- Het album begint met een ruis, wat eigenlijk een brandende piano is. Dat wist ik al, maar dit keer werkte het heel goed voor mij. Het is een soort stilte eigenlijk, maar een hoorbare stilte die duidelijk verschilt van de stilte die je hoort (of: niet hoort) voordat je het album opzet.
- Het woord ‘bodies’ (lichamen) in de zin ‘Bodies sleeping in shifts, other bodies keep watch.’ Bedoeld wordt, voor zover ik kan nagaan, ‘mensen’. Het effect dat deze woordkeuze heeft op de sfeer van het album lijkt me evident.
- het woord ‘matter’ in de zin ‘Because they don’t think you matter’ (He Dead). Dit album verscheen voordat BLM zo groot en bekend was als het nu is. Ik weet niet zeker of ik al van de beweging gehoord had toen ik voor het eerst naar TEAATB luisterde. Ik weet wel dat het woord ‘matter’ mij niet eerder op was gevallen en dat ik überhaupt niet in de gaten had dat He Dead over politiegeweld gaat. Voor mij was het gewoon weer een horrorverhaaltje, over een bloeddorstige groep gekken (they) op zoek naar random slachttoffers (you). De grap (nou ja, grap) is natuurlijk dat dat ook precies het idee van dit album is. Wat voor mij in mijn veilige kamertje als een spannende film voelt, is voor andere mensen de dagelijkse realiteit. ‘So so-and-so told you ‘bout so-and-so’s cousin / They got him and there wasn’t nothing left for her to identify.’
- Het vrolijk gezongen refrein uit Club Down (met als ‘beat’ een voortdurend herhaalde angstschreeuw) haakt hier vermoedelijk op in: ‘The whole world’s loving that gangster shit / But it really ain’t nothing to a gangster.’
- Story 7 voelde opnieuw als een luchtig tussendoortje, even de druk van de ketel, wat best opvallend is, aangezien de meeste personages het einde van het liedje niet halen.
- All In Your Head was favoriet van deze sessie, vooral de tweede helft, die kraakheldere gospelachtige vocalen van Sharon Udoh tegen een achtergrond van opkomende noise die het Udoh steeds moeilijker maakt, een soort sprint-a-deux is het eigenlijk (ik kijk momenteel de naar Tour de France), god versus duivel, en net als je denkt dat die tweede er voorbij snelt ligt daar de finishlijn. Gelijkspelletje. Heerlijk.